به گزارش ایسنا، آمریکا، چهارشنبه هفته جاری، در اقدامی با هماهنگی اداره تحقیقات فدرال، تحقیقات امنیت داخلی و گارد ساحلی و با حمایت وزارت جنگ، یک نفتکش را که متهم به حمل نفت تحریم شده بود، در سواحل ونزوئلا توقیف کرد.
این عملیات به عنوان یک حمله قاطع علیه جریانهای غیرقانونی نفت اعلام شد. با این حال، ظرف چند ساعت، ونزوئلا آن را به عنوان «دزدی دریایی دولتی» محکوم کرد و واکنش در داخل آمریکا نیز به همان اندازه شدید بود.
چندین قانونگذار آشکارا هشدار دادند که این اقدام، خطر شعلهور شدن یک درگیری گستردهتر را به همراه دارد. رند پال، سناتور جمهوریخواه از کنتاکی گفت: «این اقدام، بسیار شبیه آغاز یک جنگ است.» همزمان، کریس کونز، سناتور دموکرات از ایالت دلاور، به نیوزنیشن گفت که «به شدت نگران است که [ترامپ] ما را در خواب به جنگ با ونزوئلا سوق دهد.» وقتی صداهایی از دو سر طیف سیاسی مختلف در مورد یک ترس همسو میشوند، نشانهای از این است که اتفاقی بسیار جدیتر از یک اقدام معمول برای اعمال تحریمها در حال وقوع است.
دکتر سریل ویدرشوون، ناظر باسابقه بازار انرژی جهانی در پایگاه خبری اویل پرایس نوشت: در واقع، توقیف نفتکش نمایش قدرت نیست، بلکه نشانه دیگری است که دولت ترامپ، به رهبری وزارت امور خارجه، همچنان در طرز فکری گیر کرده است که به امنیت انرژی ملی و غربی آسیب میرساند.
تصمیم برای توقیف نفتکش مورد استقبال همان صداهای نومحافظهکاری قرار گرفته است که سالها سیاست ونزوئلا را به صحنهای برای ژستهای سیاسی تبدیل کردهاند. آنها اصرار دارند که اقدامات تنبیهی، فشار بر کاراکاس را تشدید میکند.
آنچه آنها نادیده میگیرند، سابقه طولانی چنین اقداماتی است که هیچ دستاورد استراتژیکی به همراه نداشته است. در عوض، آنها ونزوئلا را بیشتر به آغوش چین و روسیه سوق دادهاند، به زنجیرههای تامین آسیب رساندهاند و نوسانات جهانی را افزایش دادهاند.
چین اکنون بین ۵۵ تا ۹۰ درصد از صادرات نفت ونزوئلا را دریافت میکند و محمولههای ارسالی به این کشور در نوامبر ۲۰۲۵، به حدود ۷۴۶ هزار بشکه در روز رسید که بالاترین سطح از اواسط ۲۰۲۳ است. در عین حال، میعانات گازی ایران و اخیرا نفتای روسیه به عنوان رقیقکنندههای اصلی وارد عمل شدهاند و نفت سنگین ونزوئلا را به سمت خریداران آسیایی هدایت میکنند.
توقیف اخیر نیز از همین الگو پیروی میکند: دسترسی غرب را محدود میکند، در حالی که خریداران ثابت در پکن و سایر کشورها خود را وفق میدهند و به کار خود ادامه میدهند.
تاثیر آن بر آمریکا، فوری و قابل پیشبینی است. دشوار است که تصور کنیم چگونه ورود به یک نفتکش در دریا، از منافع آمریکا محافظت میکند، در حالی که منابع جهانی از قبل محدود بوده و قیمتها به طور فزایندهای ناپایدار هستند.
حدود ۹۰ درصد از نفت ونزوئلا که به آمریکا وارد میشود به منطقه گلف کاست میرود و بازار جایگزینها کم است. وقتی واردات این بشکهها مختل میشوند، پالایشگاهها مجبور میشوند به منابع دورتر و اغلب گرانتر در مناطق دیگر روی آورند که زمان سفر طولانیتر و هزینههای حمل و نقل بالاتر دارند. این موضوع در نهایت در قیمتهایی که خانوارهای آمریکایی میپردازند، خود را نشان میدهد.
تحلیلگران شرکتهایی مانند «کپلر» و «آربیان انرژی»، در سال گذشته، هشدار دادهاند که هرگونه کاهش قابل توجه در عرضه نفت ونزوئلا به آمریکا، به میزان حدود ۲۰۰ هزار بشکه در روز، پالایشگاههای گلف کاست را با کمبود شدید نفت خام سنگین مواجه خواهد کرد و با توجه به مشکلات تولید در مکزیک و محدودیتهای جریان نفت کانادا، جایگزینهای محدودی وجود خواهند داشت.
از نظر عملی، تنشها در نزدیکی ونزوئلا میتواند واردات حیاتی نفت خام از سرمایهگذاریهای مشترک شورون را به خطر بیندازد و باعث افزایش مجدد قیمت سوخت شود. بنابراین، این توقیف، امنیت آمریکا را تقویت نمیکند.
این اقدام شبیه یک دزدی دریایی بینالمللی است که خطوط تامین غرب را تضعیف میکند و پیروزی تبلیغاتی آسانی را به کشورهایی میدهد که استدلال میکنند آمریکا از قوانین دریایی برای قلدری علیه کشورهای ضعیفتر و دستکاری بازارهای جهانی استفاده میکند.
این استدلال همچنین به یک دلیل ساده، وزن بیشتری دارد: واشنگتن هیچ مبنای قانونی برای این نوع عملیات ندارد. تحریمهای آمریکا، اقدامات یکجانبهای هستند که هیچ جایگاهی در دریاهای آزاد ندارند و فقط میتوانند در حوزه قضایی آمریکا یا علیه اشخاص آمریکایی اجرا شوند.
با ادعای اختیارات قانونی که در اختیار ندارد، آمریکا با خطر ایجاد رویهای خطرناک روبرو است که کشورهایی مانند چین و روسیه از آن در گلوگاههای حیاتی انرژی جهانی سوءاستفاده خواهند کرد و ثبات بلندمدت را تضعیف خواهند کرد.
با اذعان به اینکه امنیت انرژی آمریکا به همکاری پایدار بستگی دارد، نه مصادره غیرقانونی، میتوان سیاستگذاران و تحلیلگران را به حمایت از تعامل به جای درگیری ترغیب کند.
توقیف نفتکش ممکن است حلقه کوچکی را در واشنگتن خشنود کند، اما آمریکا را از ثبات استراتژیک دورتر میکند. اگر آمریکا میخواهد از منافع خود در نیمکره غربی محافظت کند، باید از رفتار کردن مانند یک کشتی خصوصی دست بردارد و به بازسازی روابط تجاری و دیپلماتیک اقدام کند که زمانی این کشور را به یک شریک قابل اعتماد تبدیل کرده بود.
انتهای پیام
