به گزارش خبرگزاری ایمنا، بندر سیراف که امروز با نام بندر طاهری هم شناخته می‌شود نشان از اهمیت و رونق تجارت دریایی در خلیج فارس از زمان‌های دور داشته است؛ طوری که از چین و کشورهای شرقی تا آفریقا در آن حضور پیدا می‌کردند و به بازرگانی می‌پرداختند؛ این بندر در جنوب استان بوشهر، بین بندر کنگان و بندر عسلویه قرار دارد.
در توصیف و شرح ریشه نام این بندر، گفته‌های متفاوتی وجود دارد اما سند محکم‌تر، می‌گوید که سیراف از «اردشیرآب» گرفته شده که به افتخار اردشیر بابکان، یکی از پادشاه ساسانی و سازنده شهرهای مهم حاشیه خلیج فارس انتخاب شده و در گذر زمان به «شیراب» و سپس «سیراف» تغییر یافته است.
معماری قدیمی این بندر شباهت زیادی به ماسوله دارد زیرا در یک نوار طولی با عرض بسیار کم قرار گرفته که یک سمت آن دریا و سوی دیگر آن کوه است؛ هر چند منازل آن بافت تاریخی ماسوله را ندارد اما از جایی که ساختمان‌ها به‌صورت پلکانی به سمت کوهستان سوق پیدا کرده، مناطقی مانند ماسوله و کندوان را برای بازدید کننده‌ها تداعی می‌کنند.
درباره فرهنگ مردمان این منطقه که در آن زمان، بیش از ۳۰۰ هزار نفر بودند، باید گفت که ادیان متفاوتی در کنار هم می‌زیسته‌اند و وجود گورستان‌هایی که در آن پیروان آئین‌های متعدد، سندی بر این موضوع است؛ ذکر شدن نام این بندر در شاهنامه فردوسی نیز از قدمت آن سخن می‌گوید.
باید اشاره کنیم که همه تمدن و شکوه و رونق بندر سیراف در زمین‌لرزه‌ای که تبدیل به سونامی شد، نابود و ناپدید شده و در حدود سال ۳۶۷ هجری قمری پس از هفت روز زلزله و سونامی مرگ‌بار، بخش‌های زیادی از بندر زیر آوار دفن می‌شود؛ به همین خاطر به این شهر بمبئی ایران نیز می‌گویند؛ پس از سونامی، گویی حوضچه‌های سنگی که مهندسان ساسانی ساختند تا آب باران را ذخیره کنند، تبدیل به گورهایی برای تجاری که در آنجا حضور داشتند شد.
امروز از آنجا که سیراف یک شهر بندری است و در نزدیکی میدان گازی پارس قرار دارد، درآمد اصلی شهر به دو صنعت ماهیگیری و پتروشیمی وابسته است اما در کنار این‌ها عده‌ای از مردم نیز برای امرار معاش محصولات کشاورزی نظیر پیاز، گوجه، محصولات دامی مثل گوشت، شیر و صنایع دستی مثل حصیر بافی را تولید و به فروش می‌رسانند؛ لازم به ذکر است محوطه و بندر تاریخی سیراف در سال ۱۳۵۵ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.
