باورکردنی نیست، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد اگر موجودات فضایی در مریخ زندگی می‌کردند، به چتر نیاز داشتند. این کشف عجیب، دیدگاه ما را درباره شرایط سیاره سرخ متحول می‌کند.
بر پایه‌ی پژوهشی جدید درباره‌ی کانال‌های باستانی رودخانه‌ای که در ناحیه‌ی جنوبی Noachis Terra مریخ گسترده شده‌اند و بیش از 15 هزار کیلومتر را در بر می‌گیرند، اکنون مشخص شده که مریخ پیش‌تر مکانی مرطوب‌تر و بارانی‌تر از آنچه دانشمندان تصور می‌کردند بوده است.
موجودات فضایی مریخ احتمالا نیاز به چتر داشتند
به نظر می‌رسد مریخ میلیون‌ها سال پیش آب‌وهوای بسیار بارانی داشته است. آدام لوزکوت از دانشگاه آزاد بریتانیا، می‌گوید: «پژوهش ما مدرک تازه‌ای ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد مریخ در گذشته سیاره‌ای پویا‌تر و پیچیده‌تر از وضعیت کنونی‌اش بوده است.»
از زمان مأموریت مدارگرد Mariner 9 در دهه‌ی 70 میلادی که سطح مریخ را با تصاویر کانال‌های خشک‌شده‌ی رودخانه‌ای آشکار ساخت، مشخص شده بود که این سیاره روزگاری آبی در خود داشته است. بررسی این کانال‌ها نشان می‌دهد که قدمتی بیش از 3.5 میلیارد سال دارند. با این حال، شواهد مربوط به جریان آب بر سطح مریخ تنها به کانال‌های فرسوده محدود نمی‌شود.
در مواقعی که آب از سطح جاری می‌شده یا تبخیر می‌شده، رسوبات ته‌نشین‌شده‌ای بر جای می‌مانده است. نمونه‌هایی از این رسوبات را می‌توان در دهانه‌هایی مشاهده کرد که زمانی دریاچه‌هایی پر از آب بوده‌اند؛ برای مثال، مریخ‌نورد کنجکاوی ناسا اکنون در دهانه‌ی Gale فعالیت می‌کند، جایی که قله‌ای به ارتفاع پنج کیلومتر در مرکز آن با لایه‌هایی از رسوبات پوشیده شده است.
- ویرانه‌های باستانی در مریخ؛ تصاویر ماهواره‌ای ساختارهایی هندسی و مصنوعی را نشان می‌دهند
- راز فوبوس؛ آیا قمر مریخ یک ماهواره مصنوعی با منشأ ناشناخته است؟
- بزرگترین شهاب سنگ مریخی کشف شده روی زمین، 4 میلیون دلار چوب حراج می‌خورد
در برخی موارد دیگر، این رسوبات در بستر رودخانه‌ها نهشته شده‌اند. در طول میلیون‌ها سال، این رسوبات به سنگ‌های سخت تبدیل شده‌اند، در حالی که بستر رودخانه و زمین اطراف آن تحت فرسایش قرار گرفته و از بین رفته‌اند. نتیجه‌ی این فرآیند، پدید آمدن برجستگی‌هایی است که به دلیل مقاومت بیشتر در برابر فرسایش، به شکل پشته‌های مرتفع باقی مانده‌اند. زمین‌شناسان این ساختارها را با عنوان «پشته‌های سینوسی فلویال» یا به زبان ساده‌تر، «کانال‌های وارونه» می‌شناسند.
آدام لوزکوت موفق به شناسایی شبکه‌ای عظیم از این کانال‌ها در منطقه‌ی Noachis Terra شده است. این کشف بر اساس تصاویر و داده‌هایی به‌دست‌آمده از دوربین HiRISE و دوربین Context Camera متعلق به مدارگرد Mars Reconnaissance Orbiter ناسا و همچنین ابزار MOLA متعلق به مأموریت Mars Global Surveyor صورت گرفته است.
پیش‌تر، Noachis Terra مورد توجه چندانی قرار نگرفته بود زیرا فاقد کانال‌های کلاسیک‌تری بود که شواهد مستقیم‌تری از وجود آب به شمار می‌رفتند. اما لوزکوت با ترسیم نقشه‌ی این شبکه‌ی کانال‌ها، متوجه شد که نشانه‌های بسیاری از وجود حجم قابل‌توجهی از آب در گذشته‌ی این منطقه وجود دارد. او اظهار داشت:
بررسی مریخ، به‌ویژه منطقه‌ای که کمتر مورد مطالعه قرار گرفته مانند Noachis Terra، فوق‌العاده هیجان‌انگیز است، چرا که این ناحیه برای میلیاردها سال تقریباً بدون تغییر باقی مانده و به‌مثابه‌ی کپسولی زمانی است که فرآیندهای زمین‌شناسی بنیادی را به شکلی ثبت کرده که در زمین امکان‌پذیر نیست.
برخی از این کانال‌ها به شکل بخش‌های مجزایی دیده می‌شوند که در برابر شرایط سخت محیطی برای میلیاردها سال دوام آورده‌اند. شماری دیگر، به‌صورت شبکه‌هایی نسبتاً سالم باقی مانده‌اند که صدها کیلومتر امتداد یافته و ارتفاعی به اندازه‌ی ده‌ها متر دارند.
لوزکوت بر این باور است که چنین گستردگی از کانال‌های وارونه، بیانگر آن نیست که این ساختارها ناشی از سیلاب‌های ناگهانی بوده‌اند. بلکه شکل‌گیری آن‌ها به احتمال قوی در شرایط اقلیمی پایدار و در بازه‌ای زمین‌شناختی از نظر زمانی معنادار، یعنی گذار از دوره‌ی Noachian به Hesperian، یعنی حدود 3.7 میلیارد سال پیش، رخ داده است.
نکته‌ی جالب‌توجه این است که منشأ محتمل آب مورد نیاز برای تشکیل این کانال‌ها، بارش بوده است، چه به صورت باران، تگرگ یا برف. با توجه به وسعت شبکه‌ی کانال‌های مذکور در ناحیه‌ی Noachis Terra، احتمال دارد که این بخش از مریخ در گذشته‌ای دور، شاهد بارش‌های مکرر در آب‌وهوایی گرم و مرطوب بوده باشد.
این شواهد تازه تأییدی دیگر بر این ادعاست که مریخ زمانی شباهت بیشتری به زمین داشته تا آن‌چنان که اکنون به‌عنوان بیابانی سرد و خشک شناخته می‌شود. لوزکوت یافته‌های خود را در نشست ملی انجمن سلطنتی اخترشناسی در دانشگاه Durham بریتانیا ارائه داد.
