به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، در سال‌های اخیر، هنر شهری به‌عنوان رویکردی نوآورانه و مؤثر برای بهبود کیفیت هوای کلان‌شهرها مورد توجه قرار گرفته است. این رویکرد، فراتر از زیباسازی فضاهای شهری، با ترکیب هنر و فناوری‌های پاک‌کننده هوا، توانسته است شاهد کاهش قابل‌توجه آلودگی و ارتقای سلامت عمومی باشد. استفاده از دیوارنگاره‌های فتوکاتالیستی، باغ‌های عمودی، مجسمه‌های گیاهی و نصب‌های تعاملی، نمونه‌هایی از کاربرد هنر در راستای پایداری زیست‌محیطی و افزایش آگاهی عمومی است.
یکی از روش‌های برجسته، به‌کارگیری رنگ‌های فوتوکاتالیست، حاوی ترکیباتی همچون اکسید تیتانیوم، است. این رنگ‌ها با استفاده از انرژی نور خورشید امکان تجزیه شیمیایی آلاینده‌های مضر همچون اکسیدهای نیتروژن را دارند و به‌طور مؤثری هوای اطراف را پاکسازی می‌کنند. برای مثال دیوارنگاره‌ای در مکزیکوسیتی تحت‌عنوان «سوی پورک سوموس Soy Porque Somos» با استفاده از این رنگ‌ها ساخته شده و میزان کاهش آلودگی معادل حذف حدود ۲۰ تا ۶۰ هزار وسیله‌نقلیه در سال گزارش شده است. مشابه آن، در ورشو لهستان، نقاشی دیواری در ایستگاه متروی پلی‌تکنیکا با رنگ‌های فوتوکاتالیستی اجرا شده که تأثیری معادل کاشت بیش از ۷۲۰ درخت در بهبود کیفیت هوا دارد و در رم، تونل اومبرتو با پوشش سیمانی فوتوکاتالیست منجر به ۲۱ درصد کاهش در اکسیدهای نیتروژن شده است.
علاوه‌بر دیوارنگاره‌ها، توسعه هنرهای سبز در محیط‌های شهری به شکل باغ‌های عمودی، دیوارهای پوشیده از خزه و مجسمه‌های گیاهی منجر به افزایش تنوع زیستی و فیلتراسیون طبیعی هوا شده است. برج‌های بوسکو ورتیکاله در میلان نمونه برجسته‌ای است که با گردهم‌آوری بیش از ۹۰ گونه درخت، درختچه و گیاه در ساختاری عمودی، به جذب کربن دی‌اکسید، کاهش آلودگی صوتی، تعدیل دما و ارتقای کلی کیفیت هوا کمک می‌کند. همچنین در شهرهایی مانیل و لیما، بیلبوردها و دیوارهای نقاشی‌شده با رنگ‌های فوتوکاتالیستی نقش قابل‌توجهی در کاهش آلودگی محلی ایفا کرده‌اند.
نصب‌های اکولوژیکی همچون «درخت شهری CityTree» که تلفیقی از خزه و گیاهان است، ضمن زیباسازی محیط شهری، به‌عنوان بیوفیلترهایی طبیعی عمل می‌کنند و داده‌های زنده کیفیت هوا را نیز ارائه می‌دهند. این ابزارها که در شهرهایی ازجمله گلاسگو و پاریس به‌کار رفته‌اند، نشان می‌دهند چگونه هنر می‌تواند عملکرد زیست‌محیطی قابل اندازه‌گیری را با جذابیت بصری و همراهی فناوری‌های نوین تلفیق کند.
فراتر از اثرات فیزیکی، هنر شهری به افزایش آگاهی عمومی درباره آلودگی هوا و ضرورت حفظ محیط زیست کمک می‌کند. پروژه‌های تعاملی ازجمله «Pollution Pods» یا «کلوپ‌های آلودگی» با بازسازی تجربی کیفیت هوای شهرهای مختلف، موجب جلب توجه مردم نسبت به پیامدهای سلامت آلودگی و تحریک به تغییر نگرش و اقدامات پایدار می‌شوند. هنر همچنین در فعال‌سازی فضاهای شهری مهجور، بازتاب فرهنگ‌های محلی و تقویت همبستگی اجتماعی و رونق اقتصادی از طریق گردشگری فرهنگی مؤثر است.
ادغام هنر در برنامه‌ریزی شهری به‌عنوان ابزاری چندجانبه و پایدار، نه‌تنها به زیبایی‌شناسی محیط‌های شهری می‌افزاید بلکه عملکرد زیست‌محیطی و سلامت عمومی را بهبود می‌بخشد و شهرها را به سمت توسعه‌ای مقاوم‌تر در برابر تغییرات اقلیمی هدایت می‌کند. نمونه‌های موفق این رویکرد نشان می‌دهد که هنر می‌تواند پلی قوی میان فرهنگ، فناوری و پایداری محیط زیست ایجاد و زندگی شهری را قابل تنفس‌تر و سرزنده‌تر کند.
