ارابه‌های گدعون؛ وقتی اسرائیل کتاب مقدس خود را تحریف می‌کند!
روایت توراتی گدعون و تاکتیک‌های او در تضاد آشکار با عملکرد امروز خود اسرائیلیان قرار دارد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نام «گِدعون» یا «جدعون» این روزها دوباره بر سر زبان‌ها افتاده است؛ اما نه به‌دلیل داستان‌های توراتی، بلکه به‌واسطه استفاده اسرائیل از عنوان «ارابه‌های گدعون» برای عملیات‌های نظامی خود. این انتخاب، توجه کارشناسان دینی و نظامی را برانگیخته، زیرا روایت توراتی گدعون و تاکتیک‌های او در تضاد آشکار با عملکرد امروز ارتش اسرائیل قرار دارد.
گِدعون یکی از شخصیت‌های برجسته عهد عتیق و از داوران بنی‌اسرائیل است که داستان او در کتاب داوران، فصل‌های 6 تا 8 آمده است. در زمان او، بنی‌اسرائیل تحت سلطه و آزار قوم مدیانیان بودند. طبق روایت تورات، خداوند گِدعون را برگزید تا با نیرویی اندک، این قوم نیرومند را شکست دهد و بنی‌اسرائیل را از ستم آنان نجات بخشد.
گِدعون در آغاز مردی عادی و کشاورز بود که حتی به مأموریت الهی خود تردید داشت. او از خداوند نشانه‌هایی طلب کرد تا مطمئن شود مأموریتش حقیقی است. در نهایت، با اطمینان از هدایت الهی، تصمیم گرفت فرمان خدا را اجرا کند. نکته مهم این است که در سراسر این داستان، تکیه اصلی گِدعون نه بر قدرت نظامی بلکه بر ایمان و فرمان الهی بود.
بر اساس متن تورات، گِدعون در ابتدا سپاهی 32 هزار نفری گرد آورد، اما خداوند به او فرمان داد که تنها 300 نفر را نگه دارد و بقیه را مرخص کند. هدف از این اقدام این بود که پیروزی بنی‌اسرائیل به حساب نیروی انسانی و سلاح‌ها گذاشته نشود، بلکه تنها به یاری الهی منسوب شود.
در جنگ با مدیانیان، گِدعون هیچ ارابه، زره یا فناوری پیشرفته‌ای به‌کار نگرفت. او حتی از تاکتیک‌های متداول نظامی هم استفاده نکرد؛ بلکه به فرمان خداوند، به سپاهیان اندکش کوزه‌های سفالی، مشعل و شیپور داد. در نیمه شب، با شکستن کوزه‌ها و دمیدن در شیپورها، رعب و وحشت در دل دشمن انداخت و لشکر مدیان بدون درگیری مستقیم پراکنده شد.
در این روایت توراتی، گِدعون نماد رهبری خاضعانه، مؤمنانه و وابسته به اراده خدا است. پیروزی او نه به‌واسطه تجهیزات نظامی بلکه با حداقل نیرو و حداکثر ایمان حاصل شد. این موضوع، انتخاب نام «ارابه‌های گدعون» از سوی ارتش اسرائیل برای عملیات‌های خود را تناقض‌آمیز و حتی تحریف‌کننده می‌سازد.
برخلاف گِدعون که حتی از اتکا به قدرت نظامی نهی شده بود، اسرائیل امروز خود را به پیشرفته‌ترین فناوری‌های نظامی مجهز کرده است: از پهپادها و موشک‌های نقطه‌زن تا تانک‌ها و سامانه‌های دفاع هوشمند. عملیات‌هایی که نام گِدعون را یدک می‌کشند، نه بر پایه ایمان، بلکه بر اساس تسلط تکنولوژیک و خشونت گسترده طراحی شده‌اند.
از منظر دینی، این تضاد بسیار آشکار است. در حالی که داستان توراتی بر حمایت الهی از ضعفا و پیروزی مؤمنان با نیروی اندک تأکید می‌کند، اسرائیل امروزی با استفاده از همان نام، اقدام به حملات سنگین، اشغال‌گری و کشتار غیرنظامیان می‌کند؛ امری که نه‌تنها با روح ماجرای گِدعون ناسازگار است، بلکه به گفته بسیاری از مفسران دینی، سوءاستفاده‌ای از مفاهیم مقدس برای توجیه خشونت محسوب می‌شود.
این تناقض باعث شده است که تحلیلگران مذهبی، سیاسی و رسانه‌ای به‌شدت به کارگیری نام «گِدعون» از سوی اسرائیل انتقاد کنند. در حالی که گِدعون توراتی با نیروی اندک و بدون ابزار پیشرفته، برای رهایی مردم خود تلاش می‌کرد، اسرائیل امروز با بهره‌گیری از قدرت ویرانگر، ملت‌های دیگر را زیر فشار قرار می‌دهد. به نظر می‌رسد نام گِدعون، در روایت اسرائیلی، تنها به ابزاری تبلیغاتی تبدیل شده است؛ ابزاری که فاصله زیادی با واقعیت تاریخی و معنوی دارد.
امروز اسرائیلیان با کشتار وحشیانه‌ی خود نه تنها میراث‌دار گذشته‌ی افسانه‌ای خود نیستند، بلکه به عاملی برای تحریف و بی‌اعتباری نمادهای دینی تبدیل شده‌اند. استفاده ابزاری از چهره‌های مقدسی مانند گِدعون، نه تنها ماهیت رهایی‌بخش این روایت را مخدوش می‌کند، بلکه تناقضی عمیق بین ادعاهای مذهبی و اقدامات عملی آنان ایجاد می‌نماید. این روند، علاوه بر تضعیف مشروعیت اخلاقی اسرائیل در عرصه جهانی، خشم و انزجار فزاینده‌ای را در میان ملت‌هایی برمی‌انگیزد که خود قربانی چنین تفسیرهای تحریف‌شده‌ای از متون مقدس هستند.
در واقع، اسرائیل با تکیه بر قدرت نظامی و نقض مکرر حقوق بشر، به جای الهام‌گیری از معنای واقعی داستان گِدعون ــ که بر توکل به خدا و پیروزی معنویت بر زور تاکید دارد ــ در حال ایجاد تصویری مخالف از خود در اذهان جهانیان است. این اقدامات، سوءاستفادۀ آشکاری از مضامین دینی برای پیشبرد اهداف سیاسی و نظامی است و به جای احترام به سنت‌های دینی، به تحریف و توهین به آنها می‌پردازد.
انتهای‌پیام/
