به گزارش همشهری آنلاین ویژگی‌های شخصیت خودشیفته عبارتند از احساس متورم مهم بودن، ولع برای تحسین شدن و پاسخ منفی نشان دادن به انتقادها. یک پژوهش جدید – که یافته‌های آن در ۲۰ فوریه در ژورنال «شخصیت و روانشناسی اجتماعی» منتشر شده است – نشان می‌دهد که افرادی با این ویژگی‌های شخصیتی بیشتر از همسالان خود از نظر اجتماعی کنار گذاشته می‌شوند.
و این طرد شدن به‌وسیله دیگران فقط رفتارهای خودشیفته آنها را تقویت می‌کند و به وضعیتی می‌انجامد که این پژوهشگران آن را یک چرخه معیوب یا دور باطل توصیف می‌کنند. این پژوهشگران می‌نویسند: «استراسیزم (ٰostracism) - طرد و نادیده گرفته شدن به‌وسیله دیگران - پیامدهای منفی و شدیدی دارد.
کریستین بوتنر، سرپرست این پژوهش از دانشگاه بازل در سوئیس می‌گوید: «بسیاری از مردم ویژگی شخصیت خودشیفته را خودبرتربینی و تکبر می‌دانند، اما بررسی ما نشان می‌دهد که خودشیفته‌ها اغلب دردهای اجتماعی را نیز تجربه می‌کنند».
دو نوع متفاوت خودشیفتگی
این پژوهشگران برای کشف ارتباط بین خودشیفتگی و طرد شدن داده‌های چند نظرسنجی و آزمایش‌های انجام‌شده در آلمان، آمریکا، انگلیس، سوئیس و نیوزلند را تجزیه‌وتحلیل کردند.
این بررسی بر زیرگروهی از افراد خودشیفته به نام «خودشیفته‌های خودبزرگ‌بین» متمرکز بود که سلطه‌جو و رقابت‌طلب هستند و حساسیت بیشتری به نشانه‌های اجتماعی دارند. این شکل خودشیفتگی با «خودشیفتگی آسیب‌پذیر» که ارتباط نزدیک‌تری با احساس ناامنی دارد، متفاوت است.
بوتنر می‌گوید: «یکی از بزرگترین پرسش‌هایی که در این بررسی مطرح شد این بود که آیا خودشیفته‌ها به علت اثر حفاظتی خودبرتربینی‌شان در مواجهه با رفتارهای منفی دیگران احساس طردشدگی کمتری را گزارش می‌کنند یا به دلیل حساسیت شدید به ایماهای اجتماعی احساس طرد شدن بیشتری را ذکر می‌کنند.»
این پژوهشگران در این تحقیق پاسخ‌های ۱۵۹۲ شرکت‌کننده در نظرسنجی بلندمدت «پنل اجتماعی-اقتصادی آلمان» را بررسی کردند.
شرکت‌کنندگان ویژگی‌های خود را بر اساس جملاتی مانند «من لایق این هستم که به عنوان یک شخصیت بزرگ دیده شوم»، «من با مشارکت‌های برجسته‌ام در مرکز توجه قرار می‌گیرم» و «یک فرد بسیار خاص بودن به من قدرت زیادی می‌دهد» رتبه‌بندی کردند. آنها همچنین با استفاده از اظهاراتی مانند «دیگران من را نادیده گرفته‌اند» احساس طرد شدن را گزارش کردند.
رابطه متقابل خودشیفتگی و احساس طردشدگی
این پژوهشگران همچنین داده‌های ۱۴ ساله ۷۲۰۰۰ نفر را در یک نظرسنجی ملی نیوزیلند تجزیه‌وتحلیل کردند. یافته‌ها نشان دادند که احساس طرد شدگی اغلب منجر به صفات خودشیفتگی بیشتر می‌شود و بالعکس.
بوتنر گفت: «این طرد شدن بیشتر فقط دریافتی ذهنی نیست - خودشیفته‌ها واقعاً بیشتر کنار گذاشته می‌شوند.»
در یک آزمایش، شرکت‌کنندگان یک بازی مجازی پرتاب توپ را انجام دادند، که در آن دو بازیکن دیگر این افراد را یا وارد بازی می‌کردند و به آنها فرصت پرتاب توپ می‌دادند یا آنها را از بازی کنار می‌گذاشتند و از پرتاب توپ محروم می‌کردند.
حتی هنگامی که شرکت‌کنندگان دارای صفات شخصیتی خودشیفته تعداد پرتاب‌های مساوی توپ به‌وسیله هم‌بازی‌هایشان دریافت کردند، این افراد خودشیفته اغلب احساس می کردند که کنار گذاشته شده‌اند.
حساسیت بیش از حد به طرد شدن اجتماعی
کارشناسان می‌گویند یافته‌های این بررسی جدید از یافته‌های بررسی‌های پیشین حمایت می‌کند که نشان می‌دهند افراد خودشیفته نسبت به طرد اجتماعی «حساسیت بیش‌ازحد دارند.» خودشیفته‌ها تمایل دارند که خودخواه باشند و نسبت به دیگران احساس همدردی ندارند، درنتیجه با گذشت زمان کمتر مورد پسند دیگران قرار می‌گیرند و در روابطشان با آنها به مشکل برمی‌خورند.
بوتنر می‌گوید: یافته‌ها با تحقیقات قبلی ما مطابقت دارد که نشان می‌دهد خودشیفته‌ها ممکن است دچار این بدگمانی بیمارگونه (پارانویا) باشند که دیگران به آنها آسیب می‌رسانند، حتی هنگامی که هیچ شاهدی برای این موضوع وجود ندارد. برای این موضوع وجود ندارد. بررسی ما نشان می‌دهد به افراد خودشیفته به دلیل نیاز دائمی برای دفاع از برداشت برتربینانه و در عین حال شکننده‌شان از خودشان - همیشه در جستجوی عوامل تهدیدکننده خود (ego) شان هستند تا به سرعت آنها را دفع کنند.
به گفته بوتنر، خودشیفتگی یک عامل خطرساز برای پیامدهای بهداشت روانی ناشی از احساس طرد شدن مانند افسردگی، اضطراب و خودکشی است.
منبع: هلث‌دی نیوز
