همشهری آنلاین_ بهاره خسروی : «علیرضا کوروش‌لی» ری‌پژوه، درباره ماجرای استخدام و جذب نیرو در کارخانه گلیسیرین چنین تعریف می‌کند: «این کارخانه در ابتدا با استقبال خوبی از سوی جوانان و اهالی محله مواجه شد.
شیوه جذب کارگران توسط مسئولان کارخانه هم به این شکل بود که با درشکه به محله چشمه‌علی و محله‌های اطرافش می‌رفتند و از مزایای کار در کارخانه گلیسیرین می‌گفتند. با توجه به شرایط اقتصادی آن زمان، بسیاری از جوانان به‌دنبال شغلی پایدار بودند. کار در کارخانه گلیسیرین بهترین گزینه بود. علاوه بر این در مقاطع مختلف، وقتی کارخانه سیمان اقدام به اخراج نیرو کرد، این کارخانه به معیادگاه کسانی تبدیل شد که به دنبال فرصتی دوباره برای کار بودند. سابقه کار در کارخانه سیمان برای بسیاری از این افراد، به‌عنوان یک مزیت محسوب می‌شد و آنها امیدوار بودند که در گلیسیرین بتوانند زندگی بهتری برای خود و خانواده‌شان بسازند.» به گفته کوروش‌لی، کارخانه گلیسیرین با ارائه هدایای مختلف و پکیج‌هایی به کارگران، سعی داشت تا فضایی دوستانه و حمایتی ایجاد کند. یکی از این پکیچ ها سهمیه انواع صابون رخت‌شویی بود. علاوه براین سهمیه نان و لباس هم داشتند. مزیت دیگر این کارخانه، نزدیکی آن به محل زندگی کارگران به نسبت سایر کارخانه بود. در واقع، کارخانه گلیسیرین به یک نقطه امید برای جوانان بیکار تبدیل شده بود و توانست به رشد و شکوفایی اقتصادی منطقه کمک کند. در واقع، این کارخانه نه تنها محلی برای کار، بلکه محلی برای ایجاد پیوندهای اجتماعی و اقتصادی میان اهالی و کارگران بود. کارخانه گلیسرین هنوز فعال است.
