طرفداری | در شرایطی که کمتر از شش ماه تا آغاز رقابتهای جام جهانی ۲۰۲۶ باقی مانده، تیم ملی فوتبال ایران بیش از هر زمان دیگری به ثبات فنی، انسجام تاکتیکی و شناخت دقیق ترکیب اصلی نیاز دارد. با این حال، در روزهای اخیر بار دیگر موضوع استفاده از بازیکنان دوتابعیتی بهعنوان راهکاری فوری برای جبران کمبود مهره در برخی پستها مطرح شده؛ رویکردی که لزوماً نمیتواند پاسخگوی نیازهای فنی امیر قلعه نویی باشد.
تیم ملی ایران در گروه G جام جهانی ۲۰۲۶ با تیمهای بلژیک، مصر و نیوزیلند همگروه است؛ گروهی دشوار که صعود از آن مستلزم هماهنگی بالا، ساختار مشخص و ترکیبی تثبیت شده است. در چنین شرایطی، آزمودن گزینههای جدید و ناشناخته در فاصله کوتاه تا تورنمنت بزرگ، میتواند به قیمت از دست رفتن ثبات تاکتیکی تمام شود.
قلعه نویی طی ماههای گذشته بهدلیل کمبود بازیکن تأثیرگذار در پستهایی مانند دفاع کناری و هافبک بازیساز، بارها فهرست تیم ملی را دستخوش تغییر کرده است. هرچند این تصمیمها در بازیهای دوستانه قابل توجیه است، اما تداوم آن تا آستانه جام جهانی ریسک بزرگی محسوب میشود.
تجربههای پیشین نیز نشان میدهد دعوتهای دقیقه نودی از بازیکنان دوتابعیتی، اغلب دستاورد مشخصی نداشته است. در مقابل، نمونههای موفقی مانند اشکان دژاگه و فریدون زندی ثابت کردند که بهرهگیری مؤثر از این بازیکنان، نیازمند زمان، حضور مستمر در اردوها و تطبیق تدریجی با فضای خاص تیم ملی ایران است.
معرفی نامهایی چون دنیس اکرت و کاوه ظهیر الاسلام، اگر بدون برنامهریزی بلندمدت باشد، بیش از آنکه تقویت هدفمند تلقی شود، شبیه یک ریسک پرهزینه است. اگر هدف صعود از مرحله گروهی جام جهانی ۲۰۲۶ است، مسیر آن از تثبیت ترکیب و اعتماد به داشتهها میگذرد، نه آزمونهای لحظه آخری.
