این کلبه به عنوان یک نماد فرهنگی و اکولوژیک در قلب طبیعت بکر تبت خودنمایی می‌کند. مکانی که در گذشته یک باغ میوه قدیمی بود، حالا به منطقه‌ای برای تغذیه زنبور‌های عسل تبدیل شده و زندگی این موجودات شگفت‌انگیز را به بازدیدکنندگان معرفی می‌کند.
طراحی کلبه به گونه‌ای است که هم با محیط طبیعی اطراف هماهنگ باشد و هم حس کنجکاوی را در بازدیدکنندگان برانگیزد. استفاده از چوب سیاه کربونیزه شده، که در برابر شرایط سخت آب‌وهوایی فلات مرتفع مقاوم است، نه تنها به پایداری محیطی کمک می‌کند، بلکه باعث شده تا کلبه به عنوان یک نماد سیاه و متمایز در دل جنگل دیده شود. این انتخاب هوشمندانه، هم طبیعت و هم هنر معماری را در کنار هم قرار داده است.
یکی از ویژگی‌های جالب توجه این کلبه، طراحی داخلی آن است که تعادل ظریفی بین شفافیت و بسته بودن برقرار کرده است. در حالی که ظاهر بیرونی کلبه با تقارن و استحکام معماری سنتی تبتی خودنمایی می‌کند، داخل آن فضایی با طراحی نامتقارن و الهام گرفته از یک پناهگاه مذهبی است. این تضاد ظاهری، حس کنجکاوی بازدیدکنندگان را برمی‌انگیزد و تجربه‌ای متفاوت از مشاهده را ارائه می‌دهد.
همچنین، سقف کلبه با استفاده از پانل‌های آلومینیومی بدون روکش و اشکال منحنی طراحی شده که به انتشار بهتر نور خورشید در داخل کمک می‌کند. این عناصر از معماری سنتی تبتی الهام گرفته شده و کارایی آن‌ها نیز مدنظر قرار گرفته است.
فرآیند ساخت این کلبه نیز به نوعی پروژه‌ای اجتماعی محسوب می‌شود. ساختار این کلبه با همکاری نزدیک معماران، روستاییان و نجاران محلی طی یک هفته و با استفاده از مواد پیش‌ساخته مونتاژ شد. این همکاری نه تنها به احیای روستا و فرهنگ محلی کمک کرده، بلکه فرصتی برای جذب گردشگران و افزایش آگاهی عمومی درباره زندگی زنبورها و اهمیت حفاظت از محیط زیست فراهم کرده است.
