جویدن آدامس می‌تواند صدها ذره میکروپلاستیک در بدن منتشر کند

ما درگیر میکروپلاستیک‌ها هستیم. آن‌ها در جریان خون ما، در ریه‌ها و کبد ما وجود دارند؛ تقریباً در هر نقطه‌ای از بدن انسان که نگاه کنید، ذرات ریز پلاستیک را خواهید یافت. راه‌های زیادی برای ورود این ذرات به بدن وجود دارد. برای مثال، یک چای کیسه‌ای پلاستیکی می‌تواند بیش از ۱۰ میلیارد ذره میکروپلاستیک را در یک فنجان چای آزاد کند.

اگر خانه خود را بازسازی کنید و رنگ قدیمی را سنباده بزنید، چسب‌های پلاستیکی موجود در رنگ می‌توانند میکروپلاستیک‌ها را به درون هوا آزاد کنند و شما ممکن است آن‌ها را استنشاق کنید. همچنین ممکن است هنگام نوشیدن از بطری‌های پلاستیکی یک‌بارمصرف، این ذرات را ببلعید. اکنون منبع دیگری از میکروپلاستیک‌ها در بدن کشف شده است: آدامس.

آدامس حاوی مولکول‌های بلندی به نام پلیمر است. برخی برندهای آدامس از پلیمرهای طبیعی موجود در شیره درختان تشکیل شده‌اند، درحالی‌که برخی دیگر از پلیمرهای مصنوعی مشتق‌شده از صنعت پتروشیمی ساخته شده‌اند. این پلیمرها شباهت زیادی به پلاستیک دارند و برخی از آن‌ها درواقع پلاستیک هستند. هم پلیمرهای طبیعی و هم مصنوعی آدامس می‌توانند هنگام جویدن، ذرات میکروسکوپی آزاد کنند.

در مطالعه‌ای که ۲۵ مارس در نشست انجمن شیمی آمریکا ارائه شد، یک داوطلب ده برند آدامس (پنج برند طبیعی و پنج برند مصنوعی) را جوید. نمونه‌های بزاق از دهان او جمع‌آوری و زیر میکروسکوپ بررسی شد. شگفت‌آور بود که در هر دو نوع آدامس طبیعی و مصنوعی میکروپلاستیک‌ها یافت شدند.

محققان دانشگاه کالیفرنیا لس‌آنجلس تخمین زدند که یک تکه آدامس می‌تواند صدها یا حتی چند هزار ذره میکروپلاستیک را در دهان آزاد کند که احتمالاً در نهایت بلعیده می‌شوند. اما قبل از اینکه نگران میکروپلاستیک‌های آزادشده توسط آدامس باشیم، باید بدانیم چقدر بزرگ هستند.

میکروپلاستیک‌های یافت‌شده در بزاق داوطلب پژوهش، ۲۰ میکرومتر یا بیشتر بودند که تقریباً برابر با قطر نازک‌ترین موی انسان است؛ اما از دیدگاه یک سلول در بدن انسان، ۲۰ میکرومتر اندازه بزرگی محسوب می‌شود (به‌عنوان مثال، یک گلبول قرمز تقریباً ۷ میکرومتر قطر دارد).

این موضوع مهم است زیرا میکروپلاستیک‌هایی که مشخص شده است می‌توانند به سلول‌ها و جنین‌ها آسیب برسانند، ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ برابر کوچک‌تر از این اندازه هستند (۲۰ تا ۵۰۰ نانومتر). این میکروپلاستیک‌های فوق‌العاده کوچک، نانوپلاستیک نامیده می‌شوند.

نانوپلاستیک‌ها نگران‌کننده هستند، زیرا آن‌قدر کوچک‌اند که سلول‌های زنده می‌توانند آن‌ها را از طریق فرآیندی به نام اندوسیتوز جذب کنند. هنگامی که نانوپلاستیک‌ها وارد سلول می‌شوند، می‌توانند مشکلات متعددی ایجاد کنند، از جمله تحریک سلول برای تولید گونه‌های فعال اکسیژن که مولکول‌های سمی هستند. این سموم ممکن است فوراً سلول را نکشند، اما می‌توانند آن را ضعیف کنند.

همچنین، ذرات پلاستیکی که در آزمایش‌ها باعث نقص‌های مادرزادی در جنین‌های حیوانی شده‌اند، همان نانوپلاستیک‌ها هستند، نه میکروپلاستیک‌های بسیار بزرگ‌تری که در بزاق افراد مصرف‌کننده آدامس یافت شده‌اند.

مطالعه مربوط به آدامس بسیار جالب است. این تحقیق نشان می‌دهد که چقدر راحت می‌توانیم ناآگاهانه خود را در معرض صدها میکروپلاستیک قرار دهیم. بااین‌حال، نمی‌توانیم به‌طور قطعی هیچ‌گونه خطر سلامتی را به جویدن آدامس نسبت دهیم.

میکروپلاستیک‌هایی که هنگام جویدن آدامس آزاد می‌شوند، نسبتاً بزرگ هستند و ما هیچ اطلاعی از تأثیر این ذرات بزرگ در بدن انسان نداریم. همچنین نمی‌دانیم که آیا جویدن آدامس نانوپلاستیک آزاد می‌کند یا نه. مشکل اینجاست که نانوپلاستیک‌ها آن‌قدر کوچک‌اند که برای شناسایی آن‌ها به دستگاه‌های خاص نیاز است. به همین دلیل، محققان آمریکایی که این تحقیق را انجام دادند، تصمیم گرفتند که اصلاً به دنبال نانوپلاستیک‌ها نگردند.

برخی از کارشناسان معتقدند که خطرات احتمالی میکروپلاستیک‌ها بزرگ‌نمایی شده است، درحالی‌که برخی دیگر از کیفیت تحقیقات علمی در این زمینه انتقاد می‌کنند. امیدواریم که خیلی زود مشخص شود که آیا نگرانی‌ها درباره میکروپلاستیک‌ها موجه است یا صرفاً یک شایعه و جنجال بی‌اساس به شمار می‌رود.