جواد خیابانی این روز‌ها به خاطر انتقادات تند و صریحش از تکبر و منیت بازیکنان تیم ملی مورد توجه قرار گرفته و از سوی بسیاری از مخاطبان فوتبال در ایران مورد تحسین هم قرار می‌گیرد. خب البته بخش زیادی از نکاتی که او می‌گوید درست است و جای تامل دارد؛ بنابراین این گزارشگر و مجری قدیمی تلویزیون به خاطر اظهاراتش با موج مثبت افکار عمومی مواجه شده که حقش هم هست. با این همه اما، خیابانی همیشه همین‌قدر در موضع حق نبوده و لابه‌لای بسیاری از پرگویی‌های او، کم نبوده اظهاراتی که نسبت چندانی با منطق ندارد. مثلا او چندی پیش خواهان میزبانی ایران از جام‌جهانی فوتبال شده بود که مدت‌ها موجبات انبساط خاطر مخاطبان را فراهم آورد! همچنین او بعد از دعوت از اوستون اورونوف به اردوی تیم ملی ازبکستان، با قاطعیت از کم‌فروشی و تمارض این بازیکن در پرسپولیس خبر داد، اما خیلی زود فهمیدیم وینگر ازبک واقعا مصدوم بوده و شرایط بازی را نداشته است.

همه اینها را گفتیم تا برسیم به یکی از آخرین موضع‌گیری‌های غلط خیابانی؛ جایی که او در حین گزارش بازی پرسپولیس و السد قطر، برای دقایق طولانی به لوکاس ژوآئو حمله کرد و این مهاجم را به خاطر از دست دادن یک موقعیت گل، به باد شدیدترین انتقادات گرفت. به جرات می‌توان گفت بعد از همان گزارش بود که ژوآئو تحت شدیدترین فشار‌ها قرار گرفت و موج بزرگی علیه او به وجود آمد، در حالی که واقعا حقش نبود. بالاخره ضریب نفوذ تلویزیون انحصاری ایران همچنان بالاست و این اصرار غلیظ گزارشگر روی یک موضوع می‌تواند به صورت ناخودآگاه به مردم خط بدهد.

چنان که گفتیم، اما کیفیت ژوآئو واقعا این‌قدر افتضاح نبود و به راحتی از روی برخی حرکاتش می‌شد به آگاهی محیطی بالای این مهاجم آنگولایی پی برد. او خیلی جا‌ها هم بدشانسی می‌آورد، اما نهایتا در جریان بازی حذفی پرسپولیس با مس سونگون یک پاس گل خوب داد و یک گل زیبا هم زد تا کمی از زیر بار فشار‌ها خلاص شود. شاید این درخشش قابل توجه آقا جواد باشد تا بعد از این همه سال، بیاموزد این‌قدر زود و شتاب‌زده نباید در مورد یک بازیکن تازه‌وارد اظهارنظر کرد؛ آن هم فوتبالیستی که به هر حال سابقه بازی در فوتبال باشگاهی انگلستان را در کارنامه دارد.