به گزارش همشهری آنلاین، قدیم‌ها خودروها پخش‌صوت یا رادیو نداشتند؛ به همین دلیل اغلب راننده‌ها سعی می‌کردند با خوش‌وبش و نقل روایت‌های جالب به‌نحوی با مسافران ارتباط بگیرند تا اینکه به مرور زمان راننده‌ها یا شوفرهای خوش‌صدا شروع کردند به آوازخوانی در طول مسیر که در ماشین دودی هم انجام می‌شد. بنابراین خواندن تصنیف‌هایی کوچه‌بازاری مانند ترانه معروف «ماشین مشدی ممدلی، نه بوق داره نه صندلی» و «از قندوشکر ساخته‌ام جوجه خروس، آقایان یکی یه دونه خروس» و... در هنگام سفر رواج پیدا کرد.
با عجین‌شدن خودرو در زندگی روزمره مردم و جمع‌شدن بساط درشکه‌چی‌ها از خیابان‌های تهران، اغلب راننده‌ها برای جلب مشتری بیشتر و بازارگرمی سعی می‌کردند از ترفندهای مختلفی استفاده کنند.
