لِ گُل کَسِی؛ درباره افرادی که جانشان را نجات دادند اما صورت هایشان را در سنگرها جا گذاشتند(+فیلم و عکس)
عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - لِ گُل کَسِی (Les Gueules Cassées) به معنای «چهره های شکسته» اصطلاحی فرانسوی است که برای توصیف سربازان جنگ جهانی اول به کار می رفت که به دلیل جراحات ناشی از گلوله های توپخانه، ترکش ها و انفجارهای سنگر، دچار آسیب های شدید و فاجعه بار صورت و فک شده بودند. این پدیده، نماد وحشت بی سابقه و صنعتی شدن جنگ در قرن بیستم شد.
تولد یک نام تلخ
در دوران جنگ خندق ها، سربازان مجبور بودند سر خود را برای شلیک از بالای سنگر بالا ببرند. همین امر باعث شد که صورت به آسیب پذیرترین قسمت بدن در برابر سلاح های جدید و قدرتمند آن زمان تبدیل شود.
این اصطلاح توسط سرهنگ ایو پیکو (Colonel Yves Picot) ابداع شد. زمانی که او به دلیل ظاهر آسیب دیده اش از ورود به یک گردهمایی مخصوص معلولان جنگی منع شد، با طعنه گفت: "ما لِ گُل کَسِی هستیم!" (ما افرادی هستیم که صورت هایمان شکسته است.)
تخمین زده می شود که تنها در فرانسه، بیش از 15000 نفر دچار جراحات شدید صورت شدند. این جراحات اغلب منجر به از دست دادن فک، بینی، چشم ها یا بخش های وسیعی از صورت می شد و توانایی صحبت کردن، خوردن یا حتی نفس کشیدن عادی را از سربازان می گرفت.
جراحی ترمیمی؛ از ناامیدی تا تولد علم جدید
در آن زمان، پزشکی برای مقابله با این سطح از جراحات آماده نبود. بسیاری از پزشکان نظامی قادر به ترمیم این آسیب ها نبودند و زنده ماندن این سربازان صرفا به معنای رنجی پایان ناپذیر بود.
این فاجعه از عوامل اصلی زمینه ساز تولد رشته جراحی پلاستیک (ترمیمی) مدرن شد. جراحانی مانند سر هارولد گیلیز (Sir Harold Gillies) در بریتانیا و ایپولیت مورستن (Hippolyte Morestin) در فرانسه، تکنیک های جدیدی مانند پیوند پوست و غضروف را ابداع کردند. درمان اغلب سال ها به طول می انجامید و شامل ده ها عمل جراحی دردناک بود.
در مواردی که آسیب بیش از حد گسترده و غیرقابل ترمیم بود، هنرمندانی مانند آنا کولمن لد ماسک های مخصوصی از جنس فلز (اغلب مس نازک) را به صورت سفارشی برای هر سرباز می ساختند. این ماسک ها که با رنگ آمیزی ظریف شبیه چهره قبلی فرد می شد، به سربازان کمک می کرد تا دوباره وارد جامعه شوند و از نگاه های خیره یا وحشت زده مردم در امان بمانند.
انزوا و تلاش برای هویت یابی دوباره
برای سربازان لِ گُل کَسِی، پایان جنگ به معنای پایان رنج نبود. آنها در بازگشت به خانه با مشکلات عظیم روانی و اجتماعی روبرو بودند.
بسیاری از آنها توسط جامعه، و گاه حتی توسط خانواده های خود، طرد می شدند، زیرا ظاهرشان یادآور دائمی زشتی های جنگ بود. بسیاری مجبور بودند در آسایشگاه های خاص یا پناهگاه ها زندگی کنند.
برای مبارزه با انزوا و کسب حقوق از دولت، این سربازان در سال 1921 «اتحادیه مجروحان صورت و سر» را تاسیس کردند که امروز همچنان با نام و شعار خود،Les Gueules Cassées و Sourir Quand Même (به معنای «با وجود همه چیز لبخند بزن»)، به حیات خود ادامه می دهد و به مجروحان جنگی خدمات می دهد.
لِ گُل کَسِی به قهرمانان خاموشی تبدیل شدند که با فداکاری اجباری خود، نه تنها یک جنگ را به پایان رساندند، بلکه مسیر علم پزشکی را برای همیشه تغییر دادند.
پیشنهادی باخبر
تبلیغات
