بوکس ایران در ریاض روی طناب شکست؛ ادامه سقوط در سایه تصمیمات غیرحرفه‌ای
تیم ملی بوکس ایران با تنها یک مدال برنز از رقابت‌های کشورهای اسلامی بازگشت تا بار دیگر زنگ خطر برای این رشته به صدا درآید. شکست بوکسورهای ایرانی مقابل حریفانی از عراق، اوگاندا و ازبکستان، نشانه‌ای روشن از بحران مدیریتی و فنی در بوکس کشور است.
به گزارش ایلنا، سریال ناکامی‌های بوکس ایران این بار در رینگ ریاض اکران شد. در حالی که تیم ملی بوکس کشورمان با سه بوکسور راهی بازی‌های کشورهای اسلامی شده بود، عملکرد ضعیف شاگردان همایون امیری بار دیگر دل اهالی بوکس را خالی کرده و در ذوق همه زد. علی حبیبی‌نژاد و محمد نورانی با نمایش‌هایی ناامیدکننده مقابل نمایندگان عراق و اوگاندا شکست خوردند تا هنوز نیامده خداحافظی کنند.
دانیال شه‌بخش کاپیتان تیم ملی هم اولین گام را محکم برداشت اما در دومین مبارزه مقابل حریف ازبکستانی که اتفاقاً مطرح نبود، باخت و به برنز بسنده کرد. به این ترتیب تیم ملی بوکس با تک‌برنز شه‌بخش به کار خود در این رقابت‌ها پایان داد؛ نتیجه‌ای که شاید در ظاهر اتفاق خاصی نباشد اما نشانه‌ای آشکار از ادامه سقوط بوکس ایران است.
رشته‌ای که روزگاری از قدرت‌های برتر آسیا محسوب می‌شد و بوکسورهایش در رینگ‌های جهانی مقابل غول‌های قزاقستان، ازبکستان و کوبا مبارزاتی مردانه به نمایش می‌گذاشتند حالا کارش به جایی رسیده که ملی‌پوشانش در رقابت‌های سطح پایینی مثل بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی، حتی به بوکسورهای اوگاندا و عراق هم نه نمی‌گویند و می‌بازند. این نتایج تلخ نشان می‌دهد که بوکس ایران دیگر در سراشیبی سقوط نیست، بلکه در لبه پرتگاه قرار داشته و نفس‌های آخر را می‌کشد.
با این حال، عده‌ای از حامیان کادرفنی فعلی بر این باورند که همایون امیری تازه دو تا سه ماه است که هدایت تیم ملی را برعهده گرفته و باید به او فرصت داد. اما گویا این دوستان یادشان رفته که امیری سال‌هاست در ترکیب کادرفنی تیم ملی در کنار سرمربیان مختلف حضور داشته و شناخت کافی از بوکس ایران و شاگردانش دارد. مشکل از جای دیگری است؛ در شرایطی که همه انتظار داشتند بعد از اتمام مانور تبلیغاتی روی مربیان کوبایی، فدراسیون سرمربی تیم ملی را از بین اکبر احدی و علیرضا استکی انتخاب کند، روح‌الله حسینی دست روی همایون امیری، رفیق گرمابه و گلستان خود گذاشت تا مصلحت بوکس را فدای منفعت فردی کند. موضوع شناخت و عدم فرصت کافی همایون امیری نیست بلکه به‌نظر می‌رسد امیری از همان ابتدا گزینه مناسبی برای احیای بوکس زخمی ایران نبود؛ تصمیمی که حالا تاوانش را بوکس ایران در رینگ عربستان پرداخت کرد.
واقعیت این است که با تداوم چنین تصمیمات غیرحرفه‌ای، بوکس ایران نه‌تنها به روزهای طلایی خود بازنمی‌گردد، بلکه در آوردگاه بزرگ بعدی یعنی بازی‌های آسیایی ناگویا، باید انتظار شکست‌های سنگین‌تری را بکشد. در این میان، سکوت پیشکسوتان و تکرار شعارهای توخالی کادرفنی و ملی‌پوشان به امید بهبود اوضاع، تنها خیانت به رشته‌ای است که مردان بزرگی چون احمد ناطق نوری سال‌ها برای سرپا نگه داشتنش خون دل خوردند. هرچه که هست حال و روز بوکس ایران اصلاً خوب نیست و باید تا قبل از اینکه دیر شود فکری به حال این رشته کرد.
