باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - دوازده فروردین، روزی که مردم ایران با حضوری بی‌مانند، جمهوری اسلامی را نه به اجبار، بلکه با انتخابی آگاهانه و قلبی به سپهر سیاسی این سرزمین هدیه کردند. این روز، روایتی از همبستگی، ایمان و اراده‌ای است که هنوز هم در رگ‌های ایران می‌تپد.

روزی از جنس حماسه

وقتی به ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ نگاه می‌کنیم، چیزی فراتر از یک رفراندوم ساده می‌بینیم؛ اینجا صحنه‌ای است که میلیون‌ها ایرانی، از کوچه‌پس‌کوچه‌های روستا‌ها تا خیابان‌های پرهیاهوی شهرها، پای صندوق‌های رأی آمدند تا بگویند «آری» به نظامی که خودشان آن را پرورانده بودند. این روز، تنها یک انتخاب سیاسی نبود، بلکه تابلویی بود از مردمی که پس از سال‌ها مبارزه، طعم شیرین خودباوری را چشیدند. تصاویری که از آن روز به یادگار مانده، هنوز هم غبار زمان بر آنها ننشسته: پیرمردی با عصا در دست، جوانی با شور انقلاب در نگاه، و مادری که کودکش را در آغوش داشت و برگه رأی را، چون گنجی به صندوق می‌سپرد. اینها فقط رأی نبودند، بلکه آجر‌هایی بودند که بنای جمهوری اسلامی را استوار کردند.

از انقلاب تا استقرار؛ پل تاریخی ۱۲ فروردین

انقلاب اسلامی، فصلی پرشور از تاریخ ایران بود، اما ۱۲ فروردین، صفحه‌ای بود که این شور را به نظم و ساختاری ماندگار بدل کرد. این‌جا، نقطه عطفی بود که آرمان‌های بلند ملت، از شعار و خیابان به قانون و نظام تبدیل شد. در آن روزها، گزارش‌های زنده، مصاحبه‌های خیابانی و پخش لحظه‌به‌لحظه نتایج، این تحول عظیم را به چشم مردم ایران و جهان آورد. این رویداد، نه فقط یک خبر، بلکه آیینه‌ای بود که نشان داد تاریخ چگونه با دستان مردم نوشته می‌شود. ۱۲ فروردین، پلی بود که از روز‌های پرالتهاب پیروزی انقلاب، به استقرار نظامی رسید که قرار بود صدای مردمش را در هر تصمیم، طنین‌انداز کند.

جشن اراده ملی در قاب تاریخ

اگر بخواهیم ۱۲ فروردین را از زاویه دید آن روز‌ها ببینیم، باید به سراغ حال‌وهوای مردمی برویم که با شوق و هیجان، این حماسه را رقم زدند. برنامه‌های ویژه، سرود‌های انقلابی و گفت‌و‌گو با مردمی که از شدت احساس، اشک در چشمانشان حلقه زده بود، نشان می‌داد که این لحظه، چیزی فراتر از یک رویداد سیاسی است. این روز، جشنی بود که باید با شکوه هرچه تمام‌تر ثبت می‌شد؛ جشنی که در آن هر برگ رأی، به مثابه فریادی بلند برای تعیین سرنوشت بود. امروز هم، بازسازی این حماسه، نه به‌عنوان یک یادبود خشک و رسمی، بلکه به‌مثابه جریانی زنده و پویا، یادمان می‌آورد که آن انتخاب، هنوز هم در تاروپود این سرزمین جاری است.

۱۲ فروردین؛ هنوز هم یک درس بزرگ

حالا که سال‌ها از آن روز سرنوشت‌ساز گذشته، ۱۲ فروردین هنوز هم برای ما پیامی دارد: اینکه قدرت واقعی، در دستان مردمی است که با آگاهی و ایمان، آینده را می‌سازند. هر سال، این روز به ما یادآوری می‌کند که جمهوری اسلامی، زاده اراده جمعی است و بقای آن هم به همین اراده وابسته است. این تاریخ، دعوتی است برای بازخوانی آن عهد اولیه، برای اینکه یادمان نرود هر گام این نظام، با خواست و حضور مردم معنا پیدا کرده و خواهد کرد.

۱۲ فروردین ۱۳۵۸، روزی بود که ایران، با دستان خودش، آینده‌اش را امضا کرد. این افتخار برای همیشه در حافظه جمعی ملت ثبت شده است؛ روایتی که به ما می‌گوید این جمهوری، از آن ماست، چون خودمان آن را ساختیم.