مهدیهاشمی گفت: «هنرمندی درباره بازیگری گفته بود بازیگر آنقدر باید غرق در حس و حال خودش باشد که به حالت غش دربیاید اما حواسش باشد که دارد نقش بازی میکند و از حال نرود. یعنی با تمام حس بازی کند. در تاریخ بازیگری سینمای ایران این فرصت نیست که بازیگر خیلی تمرین کند. تئاتر اما چنین است. در خارج از ایران کارگاههایی وجود دارد برای تربیت بازیگر در تصویر. آنجا میان بازیگری تئاتر و سینما تفاوت قائل هستند اما در ایران کلاسها بسیار سطح پایین برگزار میشود.
این هنرمند درباره اینکه دوست دارد با کدام کارگردان خارجی کار کند، گفت: «کارگردانان خارجی من را نمیپذیرند. در تربیت بازیگری من، من از سختیها عبور داده نشدم که مثلا با داستینهافمن کار کنم درحالیکه او کارگردان مورد علاقه من است. آنها تمرینات بسیار سفت و سختی دارند. ما تربیت نشدیم.»
او گفت: «به نظرم بازیگر باید ورزش کند تا بدنش نفس بکشد. خودتان را چنان آماده کنید که بتوانید بازی کنید. ولی به هر حال در بازیگری این اتفاق کمتر رخ میدهد. اکثرا بازیگران آماده نیستند. ضمن اینکه کلاس بازیگری، دیدن فیلمها و… هم کمی به بازیگر شدن کمک میکند.»
این بازیگر توضیح داد: «من کارگردانان سطح پایینی را میشناسم که بازیگر را تحقیر میکند و بازیگر روحیه خود را میبازد. کارگردانان بزرگ کاری میکنند که حتی یک نابازیگر در فیلم زندگی کند و بازی خوبی ارائه دهد.»
هاشمی گفت: «بعضیها پررویی را کلید میدانند درحالیکه اکثر بازیگران خوب کمرو هستند. پررویی مختص مهمانی است. شرم چیزی است که ما کم داریم. شرم چیزی است که باید بتوانید آن را بازی کنید. تمرین شرم مهم است. بازیگری با واقعیتهای درونی سر و کار دارد.»
او افزود: «چند وقت پیش کسی من را در کوچه دید و گفت من کلاس رفتم ولی بازیگر نشدم. من به او گفتم فقط به من نگاه کن، اما نمیتوانست این کار را کند. مدام داشت حرکات دیگر میکرد. بازیگری این نیست که دوز و کلک سوار کنیم. اگر این چنین باشد کلاهبرداران بهترین بازیگران هستند. شفافیت و صداقت با خودتان بهترین روش است تا بازیگر شوید.»
