او اما برای تماشای تئاتر نیامده بود. می‌خواست با آن صدای دلنشینش در کنار تعدادی از همکاران و دوستان خود در اجراخوانی یکی از نمایشنامه‌های مهم جهان حضور داشته باشد و این آخرین حضور او بر صحنه تئاتر بود و خود را بخت‌یار می‌دانست چراکه گفته بود یک جمله گفتن در نمایشنامه‌ای از شکسپیر، افتخار است.
به گزارش ایسنا، منوچهر والی‌زاده یکی از آخرین گویندگان نسل طلایی دوبلاژ ایران بود اما او در کنار کارنامه پر و پیمان خود در زمینه گویندگی، در تئاتر هم صاحب تجربه بود و در این نوشتار بخشی از فعالیت‌های او را در این زمینه یادآوری می‌کنیم.
او نیز مانند بسیاری از هم‌نسلان خود فعالیت هنری را با تئاتر آغاز کرد. در سال‌های آغازین جوانی تماشاگر مشتاقی بود که به تئاترهای لاله‌زار می‌رفت و مفتون هنرنمایی بازیگران نامدار آن زمان می‌شد.
والی‌زاده در یکی از گفتگوهای خود با ایسنا که سال گذشته و به انگیزه درگشت توران مهرزاد انجام شده بود، گفته بود: از نوجوانی تئاترهای خانم مهرزاد را می‌دیدم و خاطرات زیادی دارم. تئاتری در خیابان جمهوری، نرسیده به بهارستان به نام تئاتر سعدی بود که ایشان آن دوران در آنجا کار می‌کردند. من متاسفانه هیچ کدام از آن نمایش‌ها را نتوانستم در آنجا ببینم اما بعد آن نمایش‌ها را در جامعه باربد در خیابان لاله زار دیدم، کارهایی مثل «بادبزن خانم ویندیر»، «چراغ گاز» و خیلی نمایش‌های دیگر که آقای جعفری آن تئاترها را گذاشتند و من در جوانی آنها را رفتم و دیدم.
اما او فقط تماشاگر پیگیر تئاتر نماند و در همان سال‌ها خود نیز روی صحنه رفت. در سال‌های ۱۳۳۸–۱۳۳۷ از دوران دبیرستان بعد از بازی در چند تئاتر آماتوری به تئاتر تهران راه یافت و در نمایشی به کارگردانی منیر امیر آسوری با نام هنری مورین نقش کوتاهی به عهده گرفت و پس از آشنایی با منصور متین که از هنرمندان تئاتر و دوبلاژ فیلم بود به استودیوی شاهین فیلم در خیابان بهار برای دوبله دعوت شد.
او در ادامه فعالیت‌های خود دیگر کمتر فرصتی برای حضور روی صحنه را یافت و بعد از بازی در چند فیلم سینمایی، به گویندگی وفادار ماند.
والی‌زاده اما در آخرین سال‌های فعالیت خود بار دیگر دوباره به صحنه بازگشت. طبیعتا سن و سال و شرایط جسمانی‌اش، بازی روی صحنه را با دشواری‌هایی همراه می‌ساخت اما او آخرین فرصت‌ها را هم غنمیت شمرد و در دو سال پایانی زندگی‌اش در اجراخوانی دو نمایشنامه مشهور ایران و جهان حضور پیدا کرد.
اردیبهشت سال ۱۴۰۱ با همراهی تعدادی از بازیگران شناخته‌شده همچون حبیب دهقان نسب، محمدعلی ساربان، صفا آقاجانی، دریا دریایی، سودابه صادقی و عاطفه شکوری در اجراخوانی نمایشنامه «بلبل سرگشته» نوشته علی نصیریان که از آثار مهم ادبیات نمایشی کشورمان به شمار می‌آید، حضور پیدا کرد.
این نمایشنامه‌خوانی با کارگردانی وحید اخوان در مجموعه تئاتر محراب برگزار شد و والی زاده در کنار خوانش نقش‌های این نمایشنامه را بر عهده گرفتند.
آبان سال گذشته روی صحنه فرهنگسرای ارسباران رفت البته نه برای بازی در تئاتر یا نقش‌خوانی. او یکی از مهمانان مراسم بزرگداشت توران مهرزاد بود که برای صحبت کردن درباره این هنرمند دعوت شده بود.
در ان برنامه از همسایگی با توران مهرزاد سخن گفت، از ارادت دیرین خود به این هنرمند گفت و او را افتخار سرزمین‌مان دانست.
اما آخرین حضور او در تئاتر به آخرین روزهای پاییز سال گذشته بازمی‌گردد . زمانی که در کنار دوستان و همکارانش همچون داوود حیدری، مجید جعفری، حسین پرستار، ناصر ممدوح، وحید اخوان، شراره حضرتی، عارفه نظامی، ندا پویا، علیرضا درویش‌نژاد به مدت ۱۰ شب در تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر روی صحنه رفت تا در اجراخوانی نمایشنامه «اتللو» اثر مشهور شکسپیر با کارگردانی وحید اخوان، ایفاگر نقش «کاسیو»، افسر وفادر و محبوب «اتللو» باشد.
برای حضور در این اجراخوانی، یک ماهی تمرین کرده بودند و والی‌زاده این نمایشنامه‌خوانی را اجرایی خاص توصیف کرده بود.
این آخرین فرصتی بود که زندگی به دوستداران هنرهای نمایشی داد تا نظاره‌گر هنر بخشی از هنرمندان بزرگ سرزمین‌مان باشند.
انتهای پیام
