طرفداری | پرسپولیس و سپاهان در دور گروهی لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان آسیا دو حذف شدند. ضمن اینکه استقلال و تراکتور هم در اولین مرحله حذفی از دور مسابقات کنار رفتند. با شرایط فعلی بهتر است تیم‌های ایرانی در آسیا اصلا شرکت نکنند، حداقل برای حفظ آبرو!
استقلالی‌ها و پرسپولیسی‌ها که در سال‌های اخیر بر سر قهرمانی در آسیا کری می‌خواندند و یک تیم، دو قهرمانی آسیایی و دیگری فینال‌های سال‌های اخیر را به رخ می‌کشیدند، حالا با شرایط متفاوتی مواجه هستند. هواداران استقلال و پرسپولیس حالا سر این موضوع که کدام تیم کمتر از رقبا گل خورده کری می‌خوانند! در چنین شرایطی اصلا کری خواندن معنایی هم دارد؟ واقعیت امر این است تیم‌های ایرانی محکوم به حذف شدن هستند.
وقتی تیم اول لیگ برتر ایران حریف تیم هشتم لیگ عربستان نمی‌شود، خودتان تا انتهای ماجرا را بروید. فرق از زمین است تا آسمان. در سال‌های دورتر هرگاه صحبت از قدرت تیم‌های عربی می‌شد، جملات اغراق آمیز و فریبنده‌ای به میان می‌آمدند. خودمان را گول می‌زدیم که درست است آن‌ها پول دارند ولی ما هم غیرت داریم و با غیرت ایرانی، رقبا را می‌بریم. حالا که در عصر تکنولوژی زندگی می‌کنیم و روز به روز همه چیز با سرعتی بالا، در حال پیشرفت است، آیا چنین حرف‌هایی همچنان کاربرد دارند؟
یعنی فقط غیرت کافی است تا به مصاف تکنولوژی، امکانات و پول برویم؟ آن هم در دوره فعلی که بازیکنان هم پول برای‌شان از همه چیز مهم‌تر است. اگر سال‌ها پیش بود، باز این حرف کمی قابل استفاده بود ولی حالا که بازیکنان اگر تیم درجه دو یا سه پول بیشتری به آن‌ها بدهد، تیم فعلی و هواداران را رها می‌کنند و عطای پیشرفت را به لقایش می‌بخشند دیگر این حرف‌ها مسخره به نظر می‌رسند.
به راستی ما کجای آسیا قرار داریم؟ برخی بازیکنان و کاپیتان‌های تیم‌های بزرگ‌مان هنوز الفبای ابتدایی فوتبال را نمی‌شناسند، هنوز بعد از 30 سالگی نمی‌توانند از اشتباهات بچه‌گانه خودشان جلوگیری کنند و با این نفرات قصد داریم مقابل تیم‌هایی قرار بگیریم که بهترین بازیکنان جهان را به کشورشان برده‌اند؟ در فوتبال ایران هنوز هر هفته بحث درباره VAR هست. بعد از سال‌ها تکنولوژی کمک داور ویدیویی را آورده‌ایم که بیشتر شبیه شوخی است. اسمش را گذاشتیم تکنولوژی ولی در حقیقت فقط یک اسباب بازی جدید است که هر هفته هواداران و تیم‌ها را به جان یکدیگر بیندازد.
گویا فوتبال‌مان عادت کرده به اما و اگر. هفته آخر دور گروهی لیگ نخبگان آسیا که شد، هزاران احتمال بررسی شد که در چه صورت هر دو تیم استقلال و پرسپولیس راهی مرحله حذفی می‌شوند و دست آخر، یک نماینده فوتبال ایران دیگری را حذف کرد. البته این چیز جدیدی نیست. سال‌هاست ما خودمان، خودمان را محروم کرده‌ایم از هزاران اتفاق. سال‌ها بود استقلال و پرسپولیس دغدغه این را داشتند که پول ندارند و هزاران بدهی ولی حالا یک سالی هست که پول دارند و نحوه خرج آن را بلد نیستند.
این هم از بد روزگار است که وقتی پول نیست، یک مشکل است و وقتی پول می‌آید، یک مشکل دیگر ایجاد می‌شود. دغدغه‌ها در فوتبال ایران تمامی ندارند. هوادار فوتبال در ایران که باشی، هرروز یا باید با خبر محکومیت باشگاه در پرونده مالی جدید بیدار شوی، یا رفتن معدود ستاره‌هایی که به آن‌ها دلخوش کرده‌ای و یا هزاران مشکل دیگر. اصلا ما را چه به آسیا؟ ما را چه به رقابت با تیم‌هایی که بهترین امکانات، ستارگان، مربیان و مدیران را به خدمت گرفته‌اند؟
این روزها می‌بینیم هواداران نگران هستند مبادا سهمیه ایران در آسیا کم شود. باید بگوییم همان بهتر که اصلا ایران سهمیه‌ای در آسیا نداشته باشد. سهمیه را برای چه می‌خواهیم؟ برای اینکه زنگ تفریح تیم‌های عربی شویم و بعد سر اینکه کدام تیم کمتر گل خورده کری بخوانیم؟ برای این می‌خواهیم که تیم اول‌مان که در لیگ برتر قدرتمند است، در آسیا حریف تیم هشتم عربستان هم نشود؟ برای این می‌خواهیم که دوباره حرص و جوش بخوریم که چرا همه چیز آن‌ها انقدر دقیق و حرفه‌ای است ولی مدیران ما حتی از پس ابتدایی‌ترین موارد هم برنمی‌آیند؟
از کنفدراسیون فوتبال آسیا عاجزانه درخواست می‌کنیم سهمیه ایران در آسیا را صفر کند. اگر هم صفر نشد، از تیم‌های ایرانی می‌خواهیم اصلا در مسابقات شرکت نکنند. حداقل اینطور کمی آبرو داریم، البته اگر آبرویی باقی مانده باشد. خطاب به هواداران ایرانی باید بگوییم: «کری‌ها را بس کنید؛ همه ما محکوم به حذف هستیم»
