ماجراجویی آمریکا در کارائیب؛ بررسی پیامدهای اقدام نظامی آمریکا علیه ونزوئلا

آمریکا طی ماه‌های اخیر به‌طور مداوم در حال تقویت حضور نظامی خود در اطراف ونزوئلا بوده است؛ از ماه آگوست، دست‌کم ۲۰ حمله علیه به‌اصطلاح کشتی‌های مواد مخدر انجام داده است که بیشتر آنها قایق‌های ونزوئلایی را هدف قرار داده‌اند.

این کشور رزمایش‌های نظامی مشترکی را در آب‌های نزدیک ونزوئلا برگزار کرده و گروه‌های ضربت ناو هواپیمابر را به منطقه کارائیب اعزام کرده است که منجر به بزرگ‌ترین تجمع نظامی در کارائیب در دهه‌های اخیر شده است.

پیت هگست، وزیر دفاع آمریکا از آغاز عملیات نیزه جنوبی با هدف از بین بردن آنچه تروریست‌های مواد مخدر خوانده شده، خبر می‌دهد.

دونالد ترامپ، رئیس‎جمهور آمریکا نیز به‎تازگی حریم هوایی ونزوئلا را بسته اعلام کرده است.

ارتش آمریکا آمادگی خود را برای اقدام نظامی علیه ونزوئلا اعلام کرده و به نظر می‌رسد این کشور در حال ایجاد وضعیتی است که جنگ با ونزوئلا می‌تواند قریب‌الوقوع باشد.

از نظر منطقی، آمریکا باید هزینه‌های شروع جنگ را به دقت بررسی کند؛ حتی از منظر منافع خود، آمریکا باید پیش از اقدام به خوبی بیندیشد.

سناریو تاریخی و قدیمی همچنان تکرار می‌شود؛ از تصرف فیلیپین، گوام و پورتوریکو از اسپانیا در سال ۱۸۹۸ از طرف آمریکا، تا حمایت نظامی آن از جدایی پاناما از کلمبیا در سال ۱۹۰۳؛ از سرنگونی دولت گواتمالا در سال ۱۹۵۴ گرفته تا حمله به گرنادا در سال ۱۹۸۳ و حمله به پاناما در سال ۱۹۸۹ تحت عنوان «عملیات آرمان مشروع»، اقدام‌های نظامی آمریکا در خارج از این کشور اغلب پیروزی‌های اقتصادی و نظامی کوتاه‌مدتی را به همراه داشته، اما منجر به از دست رفتن بلندمدت اعتبار سیاسی و قدرت نرم شده است.

 از آغاز قرن ۲۱، حملات نظامی آمریکا در کشور‌هایی مانند افغانستان و عراق، بی‌ثباتی منطقه‌ای را تشدید کرده، آمریکا را درگیر جنگ‌های طولانی‌مدت کرده و به تصویر و اعتبار بین‌المللی آن آسیب جدی رسانده است.

 روش‌ها و اهداف آمریکا امروز با گذشته یکسان است؛ اگر واقعا به زور متوسل شود، پیامد‌های منفی آن برای خود این کشور، منطقه کارائیب و جهان تفاوتی نخواهد داشت.

تردیدی نیست که حمله نظامی آمریکا علیه ونزوئلا نقض شدید حاکمیت این کشور و نقض منشور سازمان ملل خواهد بود؛ هرگونه استفاده یکجانبه از زور از طرف آمریکا، بدون مجوز شورای امنیت و فراتر از دفاع مشروع از خود، از طرف جریان اصلی جامعه بین‌المللی و سیستم‌های حقوقی، غیرقانونی تلقی می‌شود.

به‎عنوان یک عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل، استفاده آشکار و بی‌ملاحظه آمریکا از زور علیه یک کشور، بدون تردید محکومیت جهانی را به دنبال خواهد داشت و برچسب هژمونی را بر آمریکا تثبیت کرده و بار دیگر به اعتبار آن آسیب می‌رساند.

اگر آمریکا آشکارا از نیروی نظامی علیه ونزوئلا استفاده کند، اتهامات استعمار نو را نیز تأیید می‌کند و این کشور را در روابط بین‌الملل منزوی کرده و بدون حمایت باقی می‌گذارد.

در واقع، اقدام‌های فعلی آمریکا در حال حاضر مخالفت‌های شدیدی را چه در داخل و چه در سطح بین‌المللی برانگیخته است؛ رسانه‌ها و افکار عمومی آمریکا به‌طور گسترده با قتل غیرقانونی مظنونان به قاچاق مواد مخدر در خارج از این کشور، تعیین کارتل‌های مواد مخدر به‌عنوان سازمان‌های تروریستی و به دنبال آن اقدام نظامی و استفاده از زور مخالف هستند، زیرا نگرانند که آمریکا درگیر یک جنگ طولانی و پرهزینه دیگر در خارج از این کشور شود.

کشور‌های منطقه کارائیب از جمله مکزیک، کلمبیا، کوبا و برزیل علنا مخالفت خود را با استفاده یا تهدید به زور ابراز کرده‌اند؛ حتی متحدانی مانند انگلیس نیز در مورد قانونی بودن اقدام نظامی آمریکا ابراز تردید کرده‌اند.

• بیشتر بخوانید:
• هشدار قانونگذاران آمریکایی به ترامپ درباره تجاوز به ونزوئلا
• واکنش‌ها به بسته شدن حریم هوایی ونزوئلا

اقدام نظامی علیه ونزوئلا همچنین می‌تواند آمریکا را در باتلاق جنگ فرو ببرد؛ ونزوئلا یک کشور بزرگ منطقه‌ای است؛ به‌طور عینی، بعید است که استفاده از زور توسط آمریکا در کوتاه‌مدت به اهداف مورد نظر خود برسد و در عوض می‌تواند این کشور را به یک جنگ فرسایشی طولانی‌مدت، حتی یک جنگ زمینی، سوق دهد که خسارت اقتصادی مستقیم و غیرمستقیم غیرقابل محاسبه‌ای را متحمل می‌شود.

برای هر کشور بزرگی، فرو بردن منطقه خود در آشفتگی، یک اشتباه بزرگ استراتژیک است.

قابل پیش‌بینی است که حمله احتمالی آمریکا به ونزوئلا یک خطر استراتژیک، کوته‌بینانه در بینش، ورشکسته در اخلاق و از نظر اقتصادی بی‌سود و در نهایت یک سرمایه‌گذاری بازنده خواهد بود؛ هرگونه مزایای بالقوه کاملا تحت‌الشعاع زنجیره جهانی واکنش‌های نامطلوبی که ایجاد می‌کند، قرار خواهد گرفت.

آمریکا باید با دقت خطرات موجود را بسنجد، نقش مورد انتظار از یک عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل را به نمایش بگذارد و از طریق اقدام‌های مشخص، اهداف و اصول منشور سازمان ملل را حفظ کند.

انتهای پیام/