طرفداری | برای هر کسی که با شور و عشق فوتبال را دنبال می‌کند، هیچ لحظه‌ای شیرین‌تر از ثانیه‌های پس از گل زدن تیم و بازیکن محبوبش نیست؛ زمانی که شادی در وجود بازیکن و هواداران فوران می‌کند و ورزشگاه از هیجان منفجر می‌شود.
اما متأسفانه این روزها، قوانین جدید فوتبال، به خصوص جریمه بابت شادی بیش از حد یا انجام حرکاتی چون در آوردن پیراهن و البته VAR، بخش زیادی از این لذت طبیعی و غریزی را از بین برده است. فکرش را بکنید، بازیکنی که ماه‌ها با تمرین مداوم در دیداری مهم یک گل حیاتی به ثمر رسانده است، حالا مجبور است احساسات خود را پنهان کند و با احتیاط به شادی بپردازد، تا مبادا داور با یک کارت زرد او را تنبیه کند.
وقتی به گذشتهٔ فوتبال نگاه می‌کنیم، شادی‌های ساده اما پرشور بازیکنان، مانند رفتن کنار تماشاگران، بغل کردن هم‌تیمی‌ها، یا واکنش‌های احساسی‌شان، همیشه از تصاویر ماندگار و الهام‌بخش این ورزش بوده است که در ذهن بسیاری از ما نقش بسته است.
این روزها، این لحظات ناب و انسانی که بخش مهم و زیبای ورزش هستند، جای خود را به لحظاتی پر از تردید و کنترل احساسات داده‌اند. بازیکنان نه تنها باید جلوی خود را بگیرند تا شادی و ذوقشان از حد معمول فراتر نرود، بلکه اغلب بعد از گل تا اعلام نهایی و تأیید آن توسط VAR نمی‌توانند با تمام وجود از شادی به پرواز درآیند؛ راستش آن لحظه خاص به کلی از بین رفته است.
هواداران از این محدودیت‌ها دلگیرند. فوتبال بدون آن انفجارهای ناگهانیِ شادی و بروز احساسات آنی، چیزی کم دارد؛ چیزی که روح بازی را می‌سازد.
شاید قانون‌گذاران فوتبال هدفشان افزایش نظم و کنترل اوضاع باشد، اما گاهی نتیجه‌اش از بین رفتن زیبایی ساده و صمیمی این ورزش می‌شود؛ زیبایی‌ای که از همدلی میان بازیکنان و هواداران شکل می‌گیرد. لحظه‌ای که به انتظار آن ساعت‌ها به بازی خیره می‌شویم، کاملاً از میان رفته است. می‌توان با وقت اضافه، جلوی هرگونه حق‌کشی را گرفت.
به عنوان یک شیفتهٔ فوتبال باور دارم جذابیت فوتبال فقط به گل زدن خلاصه نمی‌شود؛ این لحظات ناب احساسی پس از گل، با تمام شادی‌ها و اشک‌ها، احساسات واقعی، بی‌پروا و زنده و جاری است که به تمامی ورزش‌ها شکل و شمایل دیگری می‌دهد.
امیرحسین صدر
۲۰ نوامبر ۲۰۲۵
جولز بریچ، مجری زن شبکهٔ TNT Sports: چرا مسئولان نباید شادی‌های بازیکنان را سرکوب و جریمه کنند!
مردم عاشق فوتبال هستند و یکی از دلایل مهم آن، سرگرمی، هیجان و شور و اشتیاقی است که در آن نهفته است. آن احساس غیرقابل کنترل زمانی که تیم محبوبت گل می‌زند، همان چیزی است که فوتبال را به بهترین و محبوب‌ترین ورزش دنیا تبدیل می‌کند.
تصور کنید برای بازیکنی که گل برتری را در دقایق پایانی وقت اضافی به ثمر می‌رساند یا یک مربی که شاهد این است تیمش در لحظات مرده بازی به پیروزی چنگ می‌زند، چه حسی دارد.
در این دوران شاید جای تعجب داشته باشد که آن‌ها را کمتر در حال از دست دادن کنترل خود از فرط هیجان می‌بینیم و کمتر پیش می‌آید شور و هیجانشان را به طور کامل بروز دهند، اما زمانی که چنین می‌کنند، این واکنش‌ها وجوه انسانی زیبایی دارد؛ حس و حال آدم‌هایی مانند من و شما. با واکنش و بروز شادی در آن لحظات، چیزی بسیار انسانی و دوست‌داشتنی رخ می‌دهد.
در هفته‌های اولیه فصل جدید فوتبال در انگلیس، هوگو اکیتیکه و انزو مارسکا پس از جشن گرفتن گل‌های دیرهنگام تیمشان، اخراج شدند. همین وقایع بار دیگر بحث در مورد اینکه چرا بازیکنان به خاطر درآوردن پیراهن هنگام شادی جریمه می‌شوند و چه چیزی به عنوان «شادی بیش از حد» تلقی می‌شود، را پیش کشید.
اکیتیکه پس از درآوردن پیراهنش برای شادی گلی که لیورپول را برای بقا در لیگ کاپ نجات داد، کارت زرد دوم را گرفت و از زمین اخراج شد. این حرکت، باعث انتقادات زیادی شد که در ابتدای دوران حضورش در لیورپول، یک جلسه محرومیت هم برایش به همراه داشت. در آن زمان، همه حرکت و شادی او را غیرضروری و افراطی می‌دانستند؛ حتی مربی او، آرنه اسلوت دهان به انتقاد گشود.
انزو مارسکا، مربی چلسی، نیز پس از شادی پرشور و وصف‌ناپذیر خود، بعد از گل دیرهنگام استوائو در دیدار هیجان‌انگیز مقابل قهرمان لیگ برتر، کارت زرد دوم گرفت. مارسکا مانند ژوزه مورینیو، تا کنار پرچم کرنر دوید و روی حلقه‌ٔ شادی بازیکنانش پرید. جریمهٔ سرمربی چلسی یک جلسه محرومیت از کنار زمین و پرداخت ۸ هزار پوند بود. جالب است او بعداً اعتراف کرد: «این واکنشی غریزی بود و ارزشش را داشت».
اگرچه این دو اخراج فرق عمده‌ای دارند، اما وجه پر اهمیت مشترک آن یک چیز است: هر دو به خاطر نشان دادن احساساتشان جریمه شدند!
نمی‌گویم نباید هیچ قانونی وجود داشته باشد؛ طبیعتاً امنیت بازیکنان و تماشاگران در اولویت قرار دارد، اما گاهی دیدن کارت زرد به خاطر شادی‌هایی که واقعاً از سر شوق و لذت هستند، صرفاً به این دلیل که داور باید قوانین خاکستری و سفت و سخت را اجرا کند، بسیار ناراحت کننده است.
قوانین می‌گویند بازیکنان و مربیان می‌توانند بعد از گل شادی کنند، اما نباید زیاده‌روی کرده یا وقت را تلف کنند. ممنوعیت درآوردن پیراهن هم برای جلوگیری از تحریک حریف و هواداران، نمایش پیام‌های سیاسی و پوشاندن تبلیغات باشگاه است.
طبق قانون، داورها مجبورند کارت نشان دهند؛ این وظیفهٔ آن‌هاست. اما تصور کنید در بعضی موقعیت‌ها احتمالاً خودشان هم مایل نیستند دست به جیب شوند و کارت خود را بالا بگیرند، به خصوص وقتی می‌دانند این کار باعث محرومیت بازیکن یا مربی می‌شود.
این روزها دلایل زیادی هست تا بازیکنان با کارت داور روبه‌رو شوند: از زود زدن ضربهٔ آزاد گرفته تا تأخیر در شروع مجدد بازی.
اما اگر رویکردی منطقی‌تر و منعطف‌تر در ارتباط با کارت زرد دادن صورت گیرد، به طور حتم مورد استقبال عموم قرار خواهد گرفت. خیلی از بازیکنان و مربیان و طرفداران فوتبال اظهار کرده‌اند که VAR باعث کمرنگ شدن و فروکش کردن شادی‌های غریزی پس از گل شده است؛ بنابراین همان مواقعی که بازیکنان به شدت شادی می‌کنند، مورد پسند قرار می‌گیرد چون این شادی‌ها بسیار واقعی، احساس برانگیز و از ته دل است. چه کسی دوست ندارد تیم محبوبش را در غرق شادی و سرور ببیند؟ فقط هواداران حریف؛ ولی مگر اصل فوتبال همین نیست؟
برخی کارت‌ها هم، تحت عنوان شادی‌های بحث برانگیز حساب می‌شوند. اگر خاطرتان باشد؛ وینسنت ابوبکر بعد از زدن گل برتری در وقت اضافه برای کامرون مقابل برزیل در جام جهانی ۲۰۲۲ از بازی اخراج شد؛ شبی فوق‌العاده برای تاریخ فوتبال یک کشور. سرخیو آگوئرو هم بعد از گلی که قهرمانی منچسترسیتی را در سال ۲۰۱۲ مسجل کرد، کارت گرفت؛ انگار چنین چیزی اصلاً در آن لحظه اهمیتی داشت. یا پارسال، به شکلی بامزه، ایلیمان اندیای، بازیکن اورتون، به خاطر تقلید مرغ دریایی (نماد باشگاه برایتون) بعد از گلزنی مقابل آن تیم اخطار گرفت!
نکته اینجاست: زدن گل‌های مهم، بهترین بخش فوتبال است. در آن لحظات سرنوشت‌ساز، بازیکنان و مربیان فقط آدم هستند، یکی از ما، و قابل فهم و درک است اگر احساسات غیرقابل کنترل بر آن‌ها غلبه کند و بی‌اختیار بخواهند شوق و شادی خود را نشان دهند؛ برای همین، تلخ و نادرست است که به خاطر این احساس جریمه شوند.
در واقع می‌توان گفت گرفتن کارت زرد جلوی آن لحظات سرخوشی را نمی‌گیرد؛ در نتیجه این جشن‌های پرشور و بی حد و مرز بیشتر محدود به لحظاتی می‌شوند که به راستی ماندگار و خاص هستند؛ از این رو می‌توان آن را نکته‌ای مثبت دانست.
هیچ‌کس نمی‌خواهد به خاطر ترس از جریمه شدن و مواجهه با کارت زرد و قرمز، شور و احساسات و آن واکنش‌های ناگهانی و استثنایی و غریزی فوتبال از میان برود. تماشاگران دوست دارند ستارگانشان را ببینند که مانند خودشان سرشار و لبریز از احساس می‌شوند؛ از خود بی خود...
در پایان، همین لحظات ناب و یکتا دلیل عشق ما به فوتبال است!
