به گزارش مشرق، کانال تلگرامی مطالعات رسانه های بین المللی در مطلبی به نفل از فارین پالیسی نوشت:
گزارش فارینپالیسی به بررسی انگیزههای احتمالی آمریکا در توجه اخیر به ونزوئلا میپردازد. اگرچه وجود «۳۰۳ میلیارد بشکه نفت» در ذخایر اثباتشده این کشور، این گمان را تقویت میکند که دلیل اصلی «انگیزه پنهانی» برای اقدام است، اما تحلیلها نشان میدهد که این نفت «کمکیفیت»، استخراجشده دشوار و در حال حاضر سهم ناچیزی در تولید جهانی دارد. مقامات آمریکایی دلیل اصلی حضور نظامی خود را «مبارزه با قاچاق مواد مخدر» اعلام کردهاند، اما گزارش بیان میکند که احتمالاً «اولویتهای گستردهتر» سیاسی و ایدئولوژیک مانند تغییر رژیمهای چپگرا در نیمکره غربی محرک اصلی است.
چکیده راهبردی:
هر کار دیگری که ایالات متحده در اطراف ونزوئلا انجام میدهد، احتمالاً هدفش نفت این کشور نیست.
اگرچه صحبتها و شوخیهای تصویری زیادی درباره علاقه آمریکا به بزرگترین ذخایر نفتی جهان وجود دارد، اما این موضوع دلیل اصلی نیست. هنوز، با توجه به شکایت مکرر دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، مبنی بر این که ایالات متحده پس از حمله به عراق باید «نفت را نگه میداشت»، و از آنجا که منافع تجاری به نظر میرسد بخش زیادی از سیاست خارجی ترامپ را دیکته میکند، دلیلی برای تعجب وجود دارد.
اما در حالی که برخی قانونگذاران جمهوریخواه گفتهاند که ثروت نفتی ونزوئلا دلیل حمله است، این خط رسمی دولت ترامپ نیست. در واقع، واضحترین اعلامیه درباره تهدید نفت ونزوئلا (علاوه بر کشورهای همسایه) از سوی رژیم کاراکاس، در نامهای ارسالشده به اوپک صادر شد که واشنگتن را متهم به نقشه برای دزدیدن ثروت معدنی این کشور کرد. دلیل اعلامشده دولت ترامپ برای افزایش توان نظامی در منطقه، که شامل یک گروه رزمی ناو هواپیمابر و ۱۵ هزار سرباز است، مقابله با قاچاق مواد مخدر است.
اما چنین توجیهی با عفو رئیسجمهور سابق هندوراس توسط ترامپ در این هفته، که یکی از بزرگترین قاچاقچیان مواد مخدر بود، همخوانی ندارد. ۳۰۳ میلیارد دلیل برای فکر کردن به این که ایالات متحده انگیزه پنهانی در ونزوئلا دارد وجود دارد، زیرا این تعداد بشکه نفت در ذخایر اثباتشده این کشور است که بزرگترین در جهان است. ونزوئلا به تنهایی حدود ۱۷ درصد از ذخایر جهانی نفت را تشکیل میدهد.
شکل این است که این کشور کمتر از ۱ درصد از تولید جهانی نفت را تشکیل میدهد.
این عدم تطابق، مادورو و هوگو چاوز قبل از او و همچنین همه رهبران ونزوئلا از اواسط دهه ۱۹۷۰ را عذاب داده است. دقیقاً همین عدم تطابق بود که یک قانونگذار جمهوریخواه آمریکایی را وادار کرد تا یک «روز مبارزه» برای شرکتهای نفتی و خدماتی آمریکایی پس از سرنگونی انقلاب بولیواری پیشبینی کند. ونزوئلا نفت زیادی دارد و قبلاً کشف شده است. کمربند اوریونوکو با نفت سنگین و قیرمانند، گورستان دایناسورها و گاهی سنگ قبر شرکتهای نفتی است که برای اکتشاف میآیند.
«نکته کوتاه این که، نفت باکیفیت و نفت بیکیفیت وجود دارد، و این نفت در ونزوئلا نفت نسبتاً بیکیفیتی است. اما آنچه اتفاق افتاده این است که پالایشگاههای خلیج[مکزیک] برای پردازش نفت بیکیفیت ساخته شدهاند.» اما این بدان معنا نیست که افزایش توان نظامی آمریکا در دریای کارائیب برای دسترسی به آن نفت است.
برای شروع، ایالات متحده در حال حاضر بزرگترین تولیدکننده نفت در جهان است و تقریباً ۱۴ میلیون بشکه در روز استخراج میکند. ونزوئلا با وجود ثروت زیرزمینی خود به سختی میتواند به ۱ میلیون بشکه در روز برسد.
علاوه بر این، دولت ترامپ – و به ویژه مارکو روبیو، وزیر امور خارجه و مشاور امنیت ملی – به نظر میرسد اولویتهای دیگری دارند که شامل بازسازی نیمکره غربی و کشتن ارواح فیدل کاسترو با سرنگونی رژیمهای سوسیالیست و کمونیست، از جمله رژیمی است که دههها بر ونزوئلا حکومت کرده و به طور خلاصه پرچم انقلاب منطقهای را برافراشته است.
صنعت نفت ونزوئلا با یا بدون مداخله نظامی آمریکا آیندهای دارد، اما به سرمایهگذاری زیاد، صبر زیاد و زمان زیادی نیاز خواهد داشت.
شرکتهای آمریکایی، مانند همتایان اسپانیایی، ایتالیایی و چینی خود، مورد استقبال قرار خواهند گرفت، برخی شاید بیش از دیگران. «شما نیاز دارید طی چند سال میلیاردها سرمایهگذاری کنید تا نفت را از ونزوئلا بیرون بکشید، آنهم زمانی که قوانین قابل اجرا و معتبری داشته باشیم. اما این یکشبه اتفاق نخواهد افتاد.»
*بازنشر مطالب شبکههای اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکهها منتشر میشود.
