وودی آلن در این برنامه گفت: «من یکی از معدود کسانی هستم که می‌تواند بگوید ترامپ را کارگردانی کرده است. کار با او لذت‌بخش بود و بازیگر بسیار خوبی بود. خیلی مؤدب بود، جای خود را دقیق می‌شناخت و همه‌چیز را درست انجام می‌داد.» مار با تظاهر به خشم پاسخ داد: «چطور جرات می‌کنی؟»
آلن تاکید کرد که طرفدار ترامپ نیست و او و مار یادآور شدند که در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۴ به کامالا هریس رای داده‌اند. آلن گفت: «به‌عنوان یک بازیگر او بسیار خوب بود. خیلی قانع‌کننده بود و یک کیفیت کاریزماتیک داشت. و من واقعا تعجب می‌کنم که او وارد سیاست شد. سیاست چیزی جز سردرد، تصمیم‌های حیاتی و عذاب نیست.»
مار هم با نظر آلن درباره شخصیت ترامپ موافق بود، اما تاکید کرد که رئیس‌جمهور دو شخصیت متمایز روی صحنه و خارج از صحنه دارد؛ چیزی که او آن را به بازیگری تشبیه کرد. آلن پاسخ داد: «اما این برایم مهم نیست. همه آنها باید برای عموم چهره‌ای خاص به نمایش بگذارند.» و با شوخی افزود: «من دوست دارم حالا که او رئیس‌جمهور است دوباره او را کارگردانی کنم.»
مار پیش‌تر در آوریل به‌دلیل دیدار با ترامپ در کاخ سفید و تعریف و تمجیدهای مثبتش از او با واکنش منفی مخاطبان لیبرال خود روبه‌رو شده بود. او در برنامه رئال تایم گفت: «برای شروع باید بگویم او می‌خندد. من هرگز او را در انظار عمومی در حال خندیدن ندیده بودم. اما واقعا می‌خندد - حتی به خودش - و این مصنوعی نیست. باور کنید، من که ۴۰ سال کمدین هستم، خنده مصنوعی را وقتی می‌شنوم خوب می‌شناسم.» ترامپ ظاهرا از این اظهارنظرها خوشحال شد و مقاله‌ای را در تروث سوشال بازنشر کرد که همین تعریف‌ها را برجسته کرده بود.
در فیلم «شهرت» (۱۹۹۸)، ترامپ به‌عنوان یکی از چهره‌های بانفوذ نیویورک در یک ناهار مهمان‌خانه‌ای کوتاه ظاهر می‌شود و به‌طرز ظریفانه‌ای خودش و شهرتش را دست می‌اندازد. او در آن صحنه می‌گوید: «خب، دارم روی خرید کلیسای جامع سنت پاتریک کار می‌کنم، شاید یک مقدار خرابش کنم و یک ساختمان خیلی خیلی بلند و زیبا جایش بگذارم.» این تنها یکی از چندین حضور کوتاه ترامپِ سرمایه‌دار در فیلم‌های مطرح آن زمان بود؛ او همچنین در«ادی» (۱۹۹۶)، «شیطونک‌ها» (۱۹۹۴) و مشهورتر از همه در «تنها در خانه ۲: گم‌شده در نیویورک» (۱۹۹۲) نقش کوتاه داشت.
