نقد و بررسی فیلم «خانواده اجاره‌ای»
فیلم «خانواده کرایه‌ای» با بازی برندن فریزر، داستان مردی را روایت می‌کند که در نقش‌های جعلی برای غریبه‌ها غرق می‌شود و در مرز میان واقعیت و نقش‌آفرینی گرفتار می‌ماند.
فرارو- این فیلم که در توکیوی پرهیاهو روایت می‌شود، از پدیده خانواده‌های کرایه‌ای نقطه عزیمت می‌گیرد و با نگاهی انسانی و انتقادی، تنهایی، نیاز به ارتباط و پیامدهای اخلاقی نقش‌بازی در زندگی دیگران را بررسی می‌کند.
به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، خانواده کرایه‌ای اثری است که در نگاه نخست با ظاهر احساسی و ساده‌گرایانه‌اش شناخته می‌شود، اما در بستر داستان، مفاهیم عمیق‌تری از تنهایی، نیاز به ارتباط و بحران هویت را پیش می‌کشد. محور اصلی فیلم بر شخصیتی آمریکایی بنا شده که سال‌هاست در توکیو زندگی می‌کند اما هنوز نتوانسته جایگاهی واقعی برای خود پیدا کند. حرفه او، ایفای نقش در زندگی دیگران، فرصتی می‌آفریند تا لایه‌های پنهان فرهنگ ژاپن و دنیای پیچیده نقش‌آفرینی‌های اجتماعی آشکار شود.
فیلم با بهره‌گیری از حضور برندن فریزر، که اینجا چهره‌ای آرام، سرگشته و درعین‌حال عمیقاً انسانی از خود ارائه می‌دهد، از دل موقعیت‌هایی اغلب کمیک اما سرشار از دلتنگی، به جهانی سرک می‌کشد که در آن «نقش‌های اجاره‌ای» پاسخ اضطراری به تنهایی مزمن جامعه ژاپن تلقی می‌شوند. فریزر شخصیتی را تصویر می‌کند که شب‌ها از آزمون‌های بازیگری ناکام بازمی‌گردد و با حسرت به خانواده‌هایی می‌نگرد که به نظر او «واقعی» هستند. هنگامی که وارد شرکت ارائه‌دهنده نقش‌های خانوادگی می‌شود، وارد مسیری می‌گردد که مرز میان کار و احساسات واقعی به‌تدریج در آن کمرنگ می‌شود.
فیلم با ظرافت نشان می‌دهد که چگونه ایفای نقش‌هایی چون «پدر گمشده»، «داماد موقت» یا «روزنامه‌نگار ساختگی» می‌تواند هم برای مشتری و هم برای بازیگر تأثیری عمیق‌تر از آنچه انتظار می‌رود بگذارد. جامعه‌ای که در آن افراد برای حفظ ظاهر، پنهان کردن ضعف‌ها یا فرار از قضاوت اجتماعی به خدمات این‌چنینی متوسل می‌شوند، زمینه‌ای ایده‌آل برای پرداختن به پرسش‌های اخلاقی فراهم می‌کند؛ پرسش‌هایی همچون صداقت، تنهایی، تبعیض علیه والدین مجرد یا هویت‌های مبهم خانوادگی. بااین‌حال، فیلم ترجیح می‌دهد عمق این مسائل را تنها لمس کند و بیشتر بر مسیر احساسی و پر از همدلی شخصیت اصلی تکیه نماید.
یکی از نقاط قوت اثر، تصویرپردازی چشم‌نواز آن از توکیو است؛ شهری پرهیاهو و درعین‌حال عمیقاً تنها، که فضای فیلم را به‌خوبی تکمیل می‌کند. موسیقی مینیمال و خیال‌پردازانه اثر نیز حال‌وهوایی لطیف و احساسی به روایت می‌بخشد. با وجود این، فیلم گاهی از پرداخت عمیق‌تر به پیامدهای اخلاقی نقش‌بازی در زندگی انسان‌ها فاصله می‌گیرد؛ چه در زمینه آسیب‌های پنهان کارمندان این صنعت و چه در مورد مشتریانی که به این روابط وابسته می‌شوند.
با وجود کاستی‌ها، «خانواده کرایه‌ای» اثری صمیمی، تماشایی و پر از لحظات انسانی است؛ فیلمی که با نگاهی گرم و همدلانه به مفهوم ارتباط انسانی می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه حتی نقش‌های ساختگی می‌توانند حقیقت‌هایی را در زندگی آدم‌ها آشکار کنند. در جهانی که تنهایی به بخشی از تجربه روزمره تبدیل شده، این فیلم یادآوری می‌کند که گاهی یک رابطه، حتی اگر نمایشی باشد، می‌تواند معنایی واقعی پیدا کند.
