همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: اینجا پلاک ۲۴ است؛ نه یک عدد ساده روی دیوار، بلکه یک سند زنده معماری و هویتی که در هیاهوی شهر مدرن هنوز نفس می‌کشد. اینجا از آن جاهایی است که زمان می‌ایستد و چشم‌ها بی‌اختیار جزئیات را دنبال می‌کنند: تقارن آرامش‌بخش درها، بازی نور روی چوب سفید و سکوتی که از دل دیوارهای آجری به گوش می‌رسد.
این قاب یادمان می‌آورد که زیبایی گاهی در همین سادگی و تقارن صبورانه پنهان شده است. این تصویر دعوتی است به مکث کردن و دیدن روحی که هنوز در کالبد کوچه‌های قدیمی تهران جریان دارد و به ما می‌گوید اصالت هرگز از مد نمی‌افتد.
انگار ۲برادر دوقلو، صبور و آرام شانه به شانه هم داده‌اند و سال‌هاست که قصه‌های این کوچه را از بر کرده‌اند. در قاب گرم نور عصرگاهی پاییز، هر آجرِ این دیوار داستانی برای گفتن دارد و هر شیشه رنگی بالای درها انعکاس خنده‌ها و دلتنگی‌های ساکنانش را به یادگار نگه داشته است.
