در این سالها هر زمان پرسپولیس به دنبال مربی میرفت، همه هواداران یک صدا نام برانکو را فریاد میزدند. بعد از پایان لیگ بیست و سوم برانکو یک رقیب در محبوبیت پیدا کرد که او هم اوسمار ویرا بود. مرد برزیلی یک نیم فصل در پرسپولیس کار کرد و فقط یک جام آورد تا از نظر سابقه و افتخارات قابل مقایسه با برانکو نباشد.
پس چطور اینقدر نزد سکوها محبوب شد؟ به خاطر شیوه تهاجمی تیمش که باب میل پرسپولیسیهاست و پیروزیهای پرگل، که هرگز از زدن گل و با وجود اطمینان از برد تیم، سیر نمیشد. با این پشتوانه اوسمار دوباره به پرسپولیس برگشت و از هفته دهم روی نیمکت این تیم نشست.
و حالا کارنامه او در پایان نیم فصل؛ شش بازی در لیگ برتر و یک بازی در جام حذفی، جالب اینکه او در جام حذفی همان خاطره فصل حضور قبلی در پرسپولیس را تکرار و در خانه حریف مهمان بود و بازی بعد از مساوی، به ضربات پنالتی رفت تا تیم اوسمار حذف شود. اما در لیگ، بزرگترین تفاوت این ورژن اسمار با ورژن قبلی رخ داده است.
اوسمار از زمانی که هدایت پرسپولیس را برعهده گرفت، از ۱۸ امتیاز ممکن تا پایان نیم فصل اول ۱۶ امتیاز گرفته و کسی نمی تواند نتیجه او را زیر سوال ببرد. اما اوسمار که سمبل حمله و برد پر گل بود، بعد از برد ۳-۰ در قدم اول برابر استقلال خوزستان، ۲-۱ شمس آذر را در قزوین برد، سپس مساوی بدون گل در دربی و بعد سه برد حداقلی ۱-۰ مقابل پیکان، آلومینیوم و مس! نتایجی که تخصص برانکو بود!
اگرچه پرسپولیسیها فعلا از نتیجه خوشحال هستند اما وقتی از نوع نمایش تیم راضی نباشند، با اولین مساوی یا شکست صدای اعتراض آنها بلند خواهد شد. این خصلت تیمهای بزرگ و پرطرفدار است، به ساپینتو و استقلال نگاه کنید؛ حتی وقتی شکست میخورد باز مورد حمایت است، چون تیمش زیبا و تهاجمی بازی میکند.
همان ویژگی که اوسمار داشت و حالا ندارد! مربیانی که به دنبال برد حداقلی هستند، همیشه این خطر را در کمین خود می بینند که با اولین ناکامی -مثل یحیی گل محمدی- شعار «حیاکن، رها کن» بشنوند.
اینجا را بخوانید: تصمیم مهم اوسمار در خصوص ۵ بازیکن پرسپولیس
